Eimreiðin - 01.04.1928, Síða 86

182
LÍKAMSMENT OG FjALLAFERÐIR
EIMREIÐIN
Til skamms tíma var það álitið ósiðlegt að tala um bert
fólk. Fæstir höfðu hugmynd um, hvernig nakin manneskja leit
út, hvað þá heldur fyrirmyndir. Á sviði listarinnar var ekkert
til, sem bætt gæti þekkingu fólks á fögrum líkama. Nú er
þetta nokkuð breytt, og einstaka menn hafa unnið með dugn-
aði að líkamlegri endurreisn þjóðarinnar — sannarlega unnið
stórvirki á skömmum tíma —, en sökum strjálbygðar og
deyfðar hefur alda þessi gengið mjög ójafnt yfir og þar með
gert andstæðurnar stærri og áþreifanlegri.
II.
Einhver fyrstu merki líkamsmenningar hér var endurvakn-
ing íþróttalífsins. Þó má segja, að íþróttir, eins og þær eru
iðkaðar nú, séu tvíeggjað sverð. Óheilbrigð kepni og metn-
aðargirnd ríkir um of. Flestir nútíðar »íþróttamenn« iðka
íþróttir til að sigra í kappleikjum, en ekki til þess að fegra
líkama sinn. Hamingjan forði okkur íslendingum frá íþrótta-
vitfirringum. Hver sem hefur séð þess kyns afbrigði erlendis,
mun taka undir þessa ósk með mér. Hvaða gagn er í þvl
að æfa einn líkamshluta á kostnað hinna? í sambandi við
þetta vil ég minnast á Tékkana, sem unnu knattspyrnuna a
ólympisku leikjunum í Antwerpen. Ég sá þá »leika« í Mún-
chen — og tapa. Það voru þeir ljótustu tólf menn, sem ég
hef séð samankomna á einum stað, allir hnýttir og bæklaðir,
með sprengda vöðva, dýrsleg andlit og signar axlir, hendurn-
ar hangandi fram og út, eins og á öpum, lendar útgengnar
og með bogna, innskeifa fætur. Þegar þeir sáu sigurinn geng-
inn úr höndum sér, orguðu þeir og grenjuðu og greiddu jafn-
vel kjaftshögg í þokkabót. — Nei, forsjónin forði okkur fra
því að misbrúka íþróttir.
Annars hefur verið skrifað og rætt svo margt um íþróttir,
að það er óþarfi að fara langt út í það mál hér. Sérsfaklega
megum við fagna því, hvað sundíþróttin og leikfimin eru
framarlega meðal okkar. Vonandi verða þessar tvær íþrótta-
greinar — ásamt glímunni — skyldunámsgreinar barna inn-
an skamms.