Eimreiðin - 01.04.1928, Qupperneq 99

eimreiðin
GLOSAVOGUR
195
skýjum. Tæplega gátu þeir kosið sér fegurra sjónarsvið, sem
annars hafa næmt auga fyrir því, hve útsýnið við klettótta,
brimsæla strönd getur verið dýrðlegt. Birtan þarna gat naum-
ast hentugri verið. Litbrigðin voru óvenjulega skrautleg —
blámi hafsins í baksýn, fannhvítur öldufaldurinn, ljósgul sand-
fjaran og hamrarnir skreyttir rauðum og brúnum litrákum.
En hvorki Malla eða Barty voru að hugsa um slíkt og
þvílíkt. Þau voru, meira að segja, tæplega viðbúin enn að
hefja starf sitt. Barty var að brjóta heilann um það, hversu
hann mætti koma bezt fram þeim ásetningi sínum, að veiða
að eins þar, sem kraftar Möllu hrykkju ekki til, og Malla var
á hinn bóginn fastráðin í því, að veiða þar sem Barty þyrði
ekki að koma nærri.
Að mörgu leyti stóð Malla betur að vígi. Hún þekti hvern
stein í vognum, og hún vissi upp á hár á hverjum steinunum
var örugg fótfesta og hverjum ekki. Auk þess var hún orðin
þaulæfð við þetta starf. Barty var vafalaust sterkari en hún,
°9 jafn-fylginn sér. En Barty var ekki jafn-fimur og hún að
stökkva milli laga, af einum steininum á annan, og ekki hafði
hann enn jafn-gott lag á því sem hún, að láta öldurnar létta
Undir starfið með sér. í þessum vogi hafði hún safnað mar-
hálmi og þangi frá því hún var sex ára gamall telpuangi; hún
bekti hverja gjótu og hvern kyma og hvern þann stað, er
hezt hentaði. Öldurnar voru vinir hennar, og hún kunni að
nefa sér þær. Hún kunni að mæla afl þeirra, og gat getið
Ser til, hve langt þær gengju á land. Malla öslaði um sævar-
P°llana og var hvergi smeik. Hún gaf Barty auga á leið
hans af steini á stein, lengra og lengra, og var hreykin yfir
bví með sjálfri sér, að nú væri hann að fara í ranga átt.
nir því sem vindurinn stæði inn á voginn, mundi marhálm-
inn ekki bera upp að klettunum norðan megin, og svo var
stóri hylurinn einmitt þar — stóri hylurinn, sem hún hafði
minst á. þegar hún óskaði honum ófarnaðar.
°g nú tók hún af alvöru til starfa; krækti að sér marhálms-
æk]unum undan sjó og færði saman í haug neðst á sand-
lnum; seinna hugðist hún að færa hann ofar, áður en flóðið
s°9aði alt út aftur.
A hinu leytinu var Barty og dró saman sinn feng í hrúgu