Eimreiðin - 01.04.1928, Síða 100

196
GLOSAVOGUR
EIMREIÐIN
við norðurklettana, sem ég hef áður minst á. Marhálms-
haugur Barty varð stærri og stærri, svo stór, að hann sá
fram á, að kvöldið mundi ekki endast til þess að koma þeim
feng upp einstigið, þó hann legði hart að klárnum. En þó
hafði hann ekki aflað á við Möllu. Krókstjaki Möllu var betur
lagaður en kvísl hans, og leikni Möllu varð drýgri en kraftar
hans. Og þegar honum mistókst einhver drátturinn, hæddist
hún að honum og hló kuldahlátur, og æpti til hans gegnum
storminn, að hálfur maður væri hann ekki. I fyrstu tók hann
undir við hana með einhverju spaugsyrði, en þegar hún fór
að hæla sér af fengsæld sinni, og hæddist að mistökum hans,
leið ekki á löngu, áður en honum rann í skap, og upp fra
því svaraði hann henni engu orði. Hann varð reiður sjálfum
sér fyrir það að missa svo mikið af fengnum úr höndum ser.
Sjórinn fram undan var þakinn marhálmi, sem öldurnar
höfðu rifið upp úr botni, en dyngjurnar rak fram hjá honum,
og einu sinni eða tvisvar gengu þær yfir höfuð honum, og þa
brást það ekki, að Malla varpaði til hans hæðilegum orðum.
Nú varð æ skuggsýnna milli klettanna, flóðbylgjurnar geystust
inn með meiri og meiri ofsa, og stormhviðurnar urðu tíðan
og skarpari. En ekki vildi hann láta sig. Hann ætlaði sér aö
vera að verki, meðan Malla væri að verki, meira að segJa^
stundarkorn eftir að hún gæfist upp. Honum var heldur i
mun, að láta ekki stelpukrakka vinna sigur á sér.
Hylurinn mikli var fullur af sjó, og virtist sjóða í honum
eins og í grautarpotti; var hann fullur af fljótandi marhálms-
slæðum, sem þyrluðust í kring á yfirborðinu, og svo þéttar oQ
þykkar voru slæðurnar, að svo mátti nærri virðast, sem Þær
gætu borið mann uppi.
Malla vissi, að þýðingarlaust var að ætla sér að veiða
nokkuð upp úr þessari tryltu, sjóðandi hringiðu. Hylurinn gek
inn undir bergið, og barmarnir strandarmegin voru sleipir oS
þverhníptir. Hylur þessi eða hraunketill tæmdist aldrei, iafn
vel ekki um háfjöru, og það var ætlan Möllu, að hann vær|
botnlaus. Þegar vel lá á henni lét hún þá hugmynd sína upP1
við gesti þá, er í voginn komu, að göng lægju úr hylnain>
djúpt niðri, út til sjávar. Hún þekti svo sem vel hylinn. Hun
var vön að kalla hann Poulnadioul, sem ætlað var að þy