Eimreiðin - 01.04.1928, Side 102

198
GLOSAVOGUR
EIMREIÐIN
ekkert nema blóðið, og ljósbrúna hárið á höfði honum í miðju
brimlöðrinu. I þessu barst hann út að hylbarminum, er bylgjan
kastaðist frá berginu, en í þetta skiftið var vatnsmegnið ekki
nógu mikið til þess, að bera hann út yfir barminn til hafs.
Malla hófst þegar handa, og lánaðist að krækja krókstjak-
anum í yfirhöfn hans, og dró hann þangað, sem hún lá á
fjórum fótum. Milli laga gat hún dregið hann það nálægt sér,
að hún gat snortið öxl hans. Nú teygði hún sig það sem hún
mátti, lagðist með öllum sínum þunga á handarhald stjakans,
og reyndi að ná taki á honum með hægri hendi. En það
tókst ekki; hún gat aðeins snert hann.
Þá kom næsti grenjandi brimboðinn, og leizt henni sem
hann hlyti að velta sér burtu þaðan, sem hún nú var komin
og verða þeim báðum að bana. En hún hafði engin ráð önnur,
en að krjúpa og halda sér við stjakann.
Hver fær giskað á, hverjar bænir stigu upp frá brjósti
hennar á þessari stundu, fyrir henni sjálfri, eða fyrir honum,
eða fyrir gamla manninum, sem sat 'heirna í kofa sínum og
vissi ekkert, hvað fram fór. Brimboðinn veltist yfir hana þar
sem hún kraup, og þegar hún gat opnað augun aftur, eftir
að aldan hafði sogast út, fann hún og sá, að hún lá marflöt
á flúðinni, en hann hafði tekist á loft, losnað við stjakann,
og lá nú á sleipum hylbarminum, hálfur í sjó, og hálfur a
þurru. Þegar hún athugaði hann nánar, sá hún, að hann hafði
opin augun, og að hann baðaði út höndunum.
»Haltu þér í stjakann, sem ég rétti þér, Barty«, hrópaði
hún, og greip um leið báðum höndum í hálsmálið á yfirhöfn
hans.
Þótt hann hefði verið bróðir hennar, elskhugi, faðir, hefði
hún ekki getað haldið honum fastar; hún beitti öllu afll
örvæntingarinnar. Honum tókst að halda sér í stjakann, sem
hún hafði rétt honum, og er næsta alda var liðin hjá, lá hann
enn á sama stað. Að fáum augnablikum liðnum hafði henni
tekist að mjaka sér og Barty á að giska 6 fet upp frá hyl'
barminum á nokkurnveginn öruggan stað. Lá Barty þar uið
fætur henni, og hvíldist blóði drifið höfuð hans í kjöltu henni-
Hvað var nú til ráða? Borið hann gat hún ekki; og a
stundarfjórðungi liðnum hlaut sjórinn að ganga upp þan9a