Eimreiðin - 01.04.1928, Qupperneq 105

eimreiðin
GLOSAVOGUR
201
vera enn á lífi. Maður hennar talaði fátt á leiðinni. Hann var
hunnur að því að vera maður þögull og greindur, og hafði
almennings orð á sér fyrir starfsemi og góða háttu, en mælt
var, að strangur væri hann og harðskeyttur, ef honum rann
í skap.
Þegar þau nálguðust einstígið, hvíslaði þorpsbúinn einhverju
að bónda; sneri hann sér þá að Möllu og stöðvaði hana.
>Hafi hann beðið bana af ykkar völdum«, mælti hann,
‘skuluð þið fá að afplána það með ykkar blóði«.
Æpti konan þá enn að nýju, að barnið þeirra hefði verið
myrt, og er Malla leit framan í andlitin þrjú, sá hún, að orð
afa hennar höfðu ræzt. Þau grunuðu hana um að hafa banað
Því lífj, er hún hafði bjargað með fullkominni lífshættu fyrir
sjálfa sig.
Hún leit til þeirra með undrun og ótta í svip, og án þess
að mæla orð fór hún ofan einstígið á undan þeim.
Hverju hafði hún til að svara, er slíkum áburði var að
henni slöngvað? Ef þau kysu að halda því fram, að hún
hefði hrint honum í hylinn og rekið krókstjakann í hann,
tar sem hann var að svamla í sjónum, hvernig gat hún sann-
að, að svo hefði ekki verið?
Aumingja Malla hafði lítið vit á því, hvað væri lögfull
sonnun, og henni þótti nú sem hún væri á þeirra valdi. En
hún herti gönguna niður einstígið svo mjög, að hin þrjú gátu
ehki haldið í við hana. Hjarta hennar var þrungið sárri
heiskju. Hún hafði lagt sig alla fram um að bjarga lífi hins
UnSa manns, eins og hann hefði verið bróðir hennar. 011 var
hún blóðrisa á höndum og fótum eftir björgunarstarfið, og
•óðrákirnar voru enn ekki þurar orðnar. Um eitt skeið hafði
nenni ekki virzt annað sýnna, en að hún mundi farast með
°num. Og nú sögðu þau, að hún hefði myrt hann! Verið
Sal, að hann væri nú dáinn, en hvað mundi hann bera, ef
ann raknaði við og fengi að mæla? Þá hugsaði hún til þess
an9nabliks, er hann hafði opnað augun og virtist hafa séð
ana- Um sjálfa sig óttaðist hún ekkert, því að hún hafði
p°ða samvizku; en jafnframt var hjarta hennar fult fyrirlitn-
In9ar og gremju.
^e9ar hún var komin niður einstígið, nam hún staðar fast