Eimreiðin - 01.04.1928, Síða 106

202
GLOSAVOGUR
eimreiðin
við kofadyrnar og beið hinna. Ætlaðist hún til, að þau færu
á undan sér þangað sem Barty og afi hennar voru í fjörunni,
spölkorn þaðan.
»Þarna er hann og afi hjá honum*, mælti Malla.
Hjónin stauluðust þangað innan um grjótið, en Malla
dvaldist eftir við kofadyrnar.
Barty lá í fjörunni, þar sem Malla hafði skilið við hann.
Malachi Trenglos gamli stóð þar yfir honum og studdist
skjálfandi fram á staf sinn.
»Enga vitund hefur hann hreyft sig, síðan Malla fór, ekki
vitund. Eg lagði höfuðið á honum á gömlu ábreiðuna eins
og þið sjáið, og ég reyndi að dreypa á hann víni, en hann
vildi ekki þiggja — alls ekki«.
»0, drengurinn minn, drengurinn minn!« hrópaði móðirin,
um Ieið og hún varpaði sér niður í fjöruna við hlið son-
ar síns.
»Þegiðu, kona«, mælti maður hennar, og laut niður að
höfði sveinsins. »Þessi vanstilling bætir ekki úr skák«.
Þegar hann hafði virt fyrir sér stundarkorn fölt andlitið a
syni sínum, leit hann með hörkusvip framan í Malachi
Trenglos.
Gamla manninum hnykti við þá ægilegu tortrygni, er fólsin
var í því augnaráði.
»Hann vildi endilega þangað þarna«, mælti Malachi; »hann
bakaði sér þetta sjálfur«.
»Hver var það, sem sló hann?« mælti Gunliffe.
»Hann meiddist af eigin völdum, er hann datt í hylinn«-
»Lygari!« mælti Gunliffe, og leit fast á gamla manninn.
»Þau hafa myrt hann! Þau hafa myrt hann«, æpti konan.
»Haltu þér í skefjum, kona!« sagði bóndi hennar af ny)u-
»Blóð skulu þau láta fyrir blóð«.
Malla heyrði hvert orð, þar sem hún studdist upp við kofa
hornið, en hreyfði sig hvergi. Þau gætu sagt það er þeim
þóknaðist; þau gætu gert úr þessu morð; þau gætu hnept
hana og afa hennar í fangelsið í Camelford, og síðan í S^S'
ann; en þau gátu ekki svipt hana dýrustu eigninni, góðn
samvizku. Hún hafði lagt sitt ýtrasta fram til þess að bjarga
honum, sitt ýtrasta. Og hún hafði bjargað honum.