Eimreiðin - 01.04.1928, Qupperneq 109

eimreiðin
GLOSAVOGUR
205
a hvað um höfuð henni; en til farar var hún albúin eins og
hún stóð.
sAfi er háttaður«, mælti hún, »og ég er tilbúin, ef þér
þóknast*.
Gunliffe sneri sér þá við, fylgdist með henni upp stíginn
°9 var að furða sig á, að þessi stúlka skyldi lifa slíku lífi
fjarri kynsystrum sínum. Það var orðið dimt af nóttu, og þó
hafði hann hitt hana eina að starfi niður á flúðunum, en eini
maðurinn, sem hugsast gat, að hún hefði stuðning af, var far-
lama og genginn til rekkju.
Þegar þau voru komin upp úr einstíginu, tók Gunliffe í
hönd henni og leiddi hana. Þetta kom flatt upp á hana, en
hún reyndi þó ekki að losa sig. Hann var eitthvað að tala
um fall og kletta, en hann talaði svo lágt, að hún fékk naum-
ast ráðið í, hvað hann átti við. En sannleikurinn var sá, að
nu vissi hann, að hún hafði bjargað lífi drengsins, og að sjálf-
Ur hann hafði gert henni rangt til, í stað þess að þakka
henni. Nú var hún orðin honum kær, en af því að honum
Var stirt um málið, reyndi hann að sýna henni ástúð sína á
tmnnan þögula hátt. Hann hélt um höndina á henni, eins og
hún væri ósjálfbjarga barn, og Malla fetaði við hlið honum
°9 spurði hann einkis.
^e9ar þau komu að garðshliðinu, nam hann augnablik staðar.
lMalla mín góð«, mælti hann; »hann verður ekki í rónni,
Vr en hann fær að sjá þig, en ekki máttu dvelja lengi hjá
°uum, stúlka mín. Læknirinn segir, að hann sé svo mátt-
arinn og þurfi um fram alt að sofa«.
Malla hneigði höfði til samþykkis, og gengu þau síðan inn.
, a *a hafði aldrei stigið fæti inn í þetta hús og leit undrandi
a allan húsbúnaðinn. Varla hefur hana þá dreymt um, hvað
Vnr henni ætti að liggja. Var síðan farið með hana upp á
°S inn í svefnherbergið, þar sem Barty hvíldist í rúmi
^óður sinnar.
*Er það Malla sjálf?« spurði sjúklingurinn.
það er Malla sjálf«, mælti móðir hans; «nú getur þú
Sa9t það, sem þér býr í brjósti*.
^Malla®, mælti hann, »Malla, þér er það að þakka, að ég
er nu á lífi*.