Eimreiðin - 01.07.1928, Blaðsíða 73

eimreiðin
RÉTTADAGAR
265
sjálfri sér að hafa gengist undir þetta, með öllu öðru, sem
hún hafði að starfa. En áður en Bjössi litli var búinn að
vera þar í tvo mánuði var orðin breyting á þessu. Erfiðið hans
vegna var orðið leikur einn. Með komu hans þangað hafði
margra ára þrá hennar verið fullnægt, án þess hana grunaði
það í fyrstu. Nú máttu piltarnir dansa við hvaða stúlku sem
þeir vildu, hún skyldi ekki sækjast eftir því, nú máttu þeir
trúlofast án þess að hana langaði að fylla þann flokk, því
ást Björns litla fullnægði ástarþrá hennar og fórnfýsi.
En nú var bæjarhurðinni hrundið upp, og mágur hennar
var kominn heim úr réttunum með Ólínu. Þau fóru úr vos-
Wæðunum frammi í göngum og gengu svo til baðstofu. Þegar
Ólína kom inn á pallinn, litaðist hún um, og þaer Halla virtu
hvor aðra fyrir sér, Halla sitjandi á rúminu með drenginn í
hnjánum, döpur og fölleit í andliti, Ólína há og beinvaxin,
veðurbarin í andliti og einbeitt á svip. Sjálfstraust og sterkur
vilji lýsti sér í hverri hennar hreyfingu. Hún gekk að rúminu
°9 heilsaði vingjarnlega, og var henni síðan vísað til sætis á
rúmi inn við gluggann. Bóndinn settist gengt henni og hús-
freyjan bar á borð fyrir þau heitt slátur.
Litla stund mötuðust þau þegjandi, en þá fann bóndi, að
tað var óviðfeldið, og fór að segja fréttir úr réttunum: Þar
v°ru stúlkur, sem ætluðu að skemta sér, en þær urðu mestan
hmann að híma undir kletti í skjóli fyrir regni og stormi. Eitt
s'nn hafði veðrinu slotað lítið eitt, og þá ruku piltarnir í að
k°ma á stað dansi, og alt komst á ferð og flug, en þegar
húið var að dansa litla stund, þagnaði harmónikan, og þegar
að var gætt, var belgurinn orðinn svo blautur, að hann hékk
ehki saman. — ]ón á Bala varð fyrir skaða. Hann misti
markabók. Hann varð til þess að lána markabók, því flestir
höfðu gleymt þeim heima, en í réttalokin var ekkert eftir af
henni nema spjöldin.
Hér þagnaði bóndinn, því hann fann, að konunum var of
þungt í hug til þess, að hægt væri að dreifa hugsunum þeirra
með slíkum samræðum. Húsfreyjan bar matinn af borðinu, og
er hún kom aftur inn, tók Ólína til orða:
*Það er víst bezt að koma þegar að efninu. Um erindi
mitt hingað er ykkur raunar kunnugt. Ég verð að taka strák-