Eimreiðin - 01.07.1928, Blaðsíða 74

266
RÉTTADAGAR
eimreidin
inn, því ég sé mér hag í því. Mín börn geta litið eftir hon-
um á daginn úti við, og þá er það helzt að fæða hann. Þið
eruð búin vel að gera að hafa hann fram að þessu, og hann
hefur dafnað hér vel«.
»Við höfum engan rétt til að halda drengnum*, anzaði
bóndi, »þó ekki sé það alveg sársaukalaust að láta hann fara
nú, og ekki kemur sá sársauki maklega niður á Höllu mág-
konu minni, sem mest hefur lagt í sölurnar fyrir hann. Mér
þykir furðanlegt, ef þú getur látið þér hennar tilfinningar engu
skifta. En um lækkun á meðlaginu getur ekki verið að tala,
alt fer nú hækkandi. Bergur hefur fult í fangi með sinn hluta,
og ég býst við að verða að slaka til við hann«.
»]á, Bergur«, svaraði Ólína kuldalega, »honum vorkenni
ég ekki fyrsta kastið. Hann skal fá að borga fimm hundruð
í stað tveggja, þegar ég er búin að taka strákinn, en þessu,
um að fría mig við meðlagið, sló ég fram í gær í réttunum,
af því mér fanst þú tregur til að sleppa honum. Um tilfinn-
ingar Höllu gagnvart honum skil ég ekki að þurfi að ræða.
Hún fer varla að syrgja lengi fjögra ára tökukrakka. Það
léttir á henni erfiðinu að losna við hann«.
Þar með var þetta mál útrætt. Daginn eftir ætlaði Ólína að
leggja af stað með Bjössa litla alfarinn þaðan. Þar varð engu
um þokað.
Nú gengu allir til náða og sofnuðu brátt, en það var þó
ein á heimilinu sem ekki gat sofnað, og það var Halla. Nú
fyrst fanst henni það fullkominn veruleiki, að vegir þeirra
Bjössa áttu að skilja, og hugur hennar fyltist af angist og
kvíða. Ó, þessi kona! Henni hafði fundist kuldann leggja af
henni, er hún steig inn á pallinn. Þessar stóru hendur áttu að
fara um Bjössa litla í framtíðinni. Hún vissi dæmi til þess,
að sumar mæður notuðu skaplesti sína til að laga skaplesti
barna sinna. Hún vissi, að Bjössi litli hafði skaplesti, sem hún
var að reyna að mýkja, en að Ólína mundi vilja laga þá a
annan veg. Hún sá Bjössa litla í anda ráfa umhirðulítinn um
götur kaupstaðarins, og er hann kæmi inn að kvöldi mundi
hann hungra og þyrsta eftir kærleika, samúð og hlýju, og
enginn þá vera til að sinna honum og rétta honum hönd.
Yfir þessum og þvílíkum hugsunum vakti hún langt fram a