Eimreiðin - 01.07.1928, Síða 109

'EIMREIÐIN
RITSJÁ
301
er ný útgáfa á Víga-Ljóti og alls ekki til bóta. Ég vildi óska, aö hin
nnkla norska skáldkona einhverntíma vildi reyna að gera bragarbót og
^ýsa íslendingi í Noregi, sem kæmi þar eins vel og göfuglega fram og
þeir Teitur og Ljótur koma fram illa, fantalega og fúlmannlega, og þaö
þ® þeir eigi að vera góðum gáfum gæddir.
Og sérstaklega finst mér, að hin mikla andagift frú Sigríðar nái
fastari tökum á iesendunum, þegar hún dregur efnið saman, og er kjarn-
Vft, án óþarflegra vífilengja. Það er nærri því þrekraun að komast í
Segnum „Olav Audunsson", og eru þó kostir bókarinnar líka auðsæir,
®ins og ég hef drepið á. Ég gerði margar tilraunir til að lesa hana
he'ma á kvöldin, en gafst alt af upp. Svo þegar ég eftir 9 mánaða á-
rangurslausar tilraunir var ekki kominn lengra en aftur á blaðsíðu 37 í
fyrra bindinu, fór ég að skammast mín, einsetti mér að lesa bókina á
ei>da, 0g tók hana með upp í sveit, þar átti ég að eiga frí í 3 vikur.
Og nú lagði ég í Láfa. En erfiður var hann viðureignar, og þegar ég
Var búinn með svo sem tíu blaðsíður fann ég, að ég varð að hvíla mig.
fór nú að hugsa mér upp ráð til að gela komist í gegnum bókina.
Og Ioks fann ég það. Einhverntíma í æsku minni var ég að fikta við
réssnesku, og hafði lært einhvern snefil af því máli. Mér datt nú í hug,
ég gæti hvílt mig á Ólafi mínum með því, að lesa rússneska málfræði
mer til hressingar á milli. Ég gerði nú þetta, og það gafst ágætlega.
var mikil hvíld að því, að læra rússneskar óreglulegar beygingar,
reglur um orðskipun o. s. frv., þegar maður var búinn að lesa sig
dauðþreyttan og skapvondan á öllum þessum hryllingum og sorgum.
°S ég hætti ekki fyr en ég Iauk við Láfa, og hrósaði miklum sigri.
Strembin þykir rússneskan mörgum, en strembnari er nú Láfi, að minni
reVnslu. Alt öðru vísi fór um Víga-Ljót og Vigdísi. Hana las ég í einni
lolu að kalla mátti. Það er saga, alveg 1 stíl við okkar beztu, íslenzku
s°gur, rituð af mikilli snild og andagift, og þó hún sé eins sorgleg og
lén. er frásagnar-list frú Undset þar á miklu hærra stigi, miklu íslenzkari.
^rir Sigríður Undset hefur sýnt það, að hún þekkir og skilur hetur
^uðaldalífið norska en nokkur annar, en ég vildi óska að hún framvegis
mVndi eftir að þar var líka til sól og gieði innan um sorgirnar og
undræðin, 0g að hún ekki gleymdi hinni gullvægu reglu Goethes,
meistarann má þekkja á því, að hann kann að takmarka sig. — Hún
hefur sjálf
hún vill.
í Víga-Ljótssögu sinni sýnt, að hún getur gert það, þegar