Eimreiðin - 01.10.1928, Síða 12

316
ALTARIÐ
EIMREIÐIN
þar sem hann lá í fasta svefni, sendi brennheita geisla á andlit
hans og augu, gerði alt, sem hægt var til þess að vekja hann. —
Sólin hafði nokkuð, sem hún ætlaði að sýna honum, áður
en hún gengi til viðar í vestri — en þetta, sem honum var
ætlað að sjá, var það, er átti að vekja hann að fullu og öllu,
það, sem átti að gera hann færan um að inna stórvirkið af
hendi — stórvirkið, sem honum einum af öllu sköpuðu var
ætlað að vinna, að leggja hið síðasta þrep stigans, sem átti
að ná til himna, að mynda þann hlekk, er tengir alt skapað
við guð.
Og þetta var Eva.
Hún stóð í skugganum undir þéttlaufgaðri eik, ekki meira
en faðms lengd frá Adam.
Hún hallaði sér upp að eikinni, og líkami hennar titraði,
og fegurð hennar fólst leyndardómsfull í mjúkum bogalínum
vaxtarlagsins undir fossfalli lokkanna, sem hrundu niður um
hana alla.
Augu hennar voru blá eins og vorhiminn, spyrjandi, órann-
sakanlega djúp eins og heimsgátan. — Þau spegluðu ljóma
hverfandi sólarinnar og störðu full undrunar á þessa sofandi
veru, er lá frammi fyrir henni og virtist vera henni sjálfri lík. —
En hún titraði eins og sæluhrollur færi um hana af óafvit-
andi eftirvæntingu, þar sem hún beið án þess að eiga ser
neitt umliðið, án þess að eiga sér hugmynd um framtíð. —
Adam vaknaði. Hann hóf upp augu sín og sá, án þess að
skilja, þá opinberun lífsins og tilverunnar, er birtist honum.
Svo var eins og ljómaði af degi einhversstaðar djúpt niðn
í myrkri hugans. — Hin fyrsta mannlega tilfinning gerði vart
við sig. — Það var undrun.
Hann spratt á fætur og rétti úr sér. Hann var mikill vexti,
sterkur og varð í sömu svipan fagur ásýndum. Svo rétti hann
út höndina eftir henni, og merkilegt hljóð brauzt fram af vörum
hans. Það var hið fyrsta mannlega orð, sem sagt hefur verið
í þessum heimi — en orðið var: »EVA« — nafnið, sem hann
gaf henni, konunni — hinni eilífu móður kynslóðanna —*
henni, sem gerir manninn að manni, því að nú var hún faedd
í heiminn. . . .
Sólin gekk til viðar.