Eimreiðin - 01.10.1928, Blaðsíða 23

eimreiðin BÓKMENTAIÐJA ÍSL. í VESTURHEIMI 327
eftir Þorstein Jóhannesson, 1905, »Misskilningurinn« eftir ].
H. Líndal, 1919, og »Kristín«, í »Ljóð og saga«, eftir ]ón
Stefánsson, 1923. Allar eru sögur þessar prentaðar í Winni-
Peg. Verður ekki sagt, að þær séu einkennilegar eða kveði
að þeim á annan hátt, enda eru þær frumsmíð alþýðumanna
óskólagenginna, munu fremur ritaðar af vilja en mætti.
Ritun stuttra skáldsagna (smásagna) hafa all-margir Vestur-
íslendingar iðkað. Auk skálda þeirra, er fyr voru nefnd, má
íelja þessi, sem við slíka bókmentaiðju hafa fengist: Sigurð
Júlíus Jóhannesson, Þorstein
Þorsteinsson, Guðrúnu H.
Þinnsdóttur og Jóhannes P.
Pálsson. Hafa sögur þeirra
komið út í tímaritum víðsveg-
ar; eru sumar vel ritaðar og
nokkrar prýðisgóðar, t. d. ýmsar
af sögum Þorsteins, svo sem
*Vitrun Hallgríms Pétursson-
ar« og »]ólakötturinn«, báðar
Prentaðar í missirisriti hans
»Sögu«. Tel ég Þorstein hiklaust
meðal hinna fremstu núlifandi
rithöfunda íslenzkra í þessari
9rein. Eftir Arnrúnu frá Felli
hafa einnig komið út vestra nokkrar góðar smásögur, en þar
sem hún er tiltölulega nýlega flutt austan um haf, má hún
tanske fremur teljast til heimalandsins.
t*á eru leikritin. Eru þau líkt og skáldsögurnar nýviði í
'slenzkum bókmentum, hafa þroskast mest á síðustu fimtíu
árum. Sigurður Pétursson sýslumaður (1759—1827) var þar
sv° sem kunnugt er aðal-brautryðjandinn. Af íslendingum
Vastan hafs hafa fáir einir fengist við leikritagerð að nokkru
ráði. Prú Hólmfríður Sharpe ritaði gamanleikinn »Sálin hans
lóns míns«, er út kom í Reykjavík 1897. Gerist hann í
'slenzku nýlendunni í Milwaukee. Skopast höfundur mjög að mál-
Hending íslendinga þar í borg; krydda persónur leiksins mál
óspart enskum og dönskum orðsleltum. Er leikrit þetta
fremur lipurlega samið og skemtilegt. ]óhann Magnús Bjarna-
Þorsteinn Þ. Þorsteinsson.