Eimreiðin - 01.10.1928, Síða 60

364
LIFA LÁTNIR?
EIMREIDIN
sé hættur að verka á efnið, er ekkert frábrugðin svo mörgum
öðrum erfiðum viðfangsefnum vísindanna að því leyti, að leiðin
til lausnar er að rannsaka og leita sönnunargagna. I fljótu
bragði sýnast að vísu öll vandkvæði á því, að hægt sé að fá
nokkur sönnunargögn, því hvort sem er um bein eða óbein
sönnunargögn að ræða, fást þau aðeins í gegnum lífrænar
efnisheildir, sem hægt er að skynja. Og þar sem einstakling-
urinn hverfur skynheimi vorum í dauðanum, hefði mátt ætla,
að girt væri fyrir alla frekari rannsókn um afdrif hans; í því
atriði yrðu menn að láta sér nægja með trúna eingöngu og
skynsamlegar ályktanir.
En nú hefur það komið í ljós, að efnisvana andar, þ. e.
a. s. menn, sem eru án líkama sinna, hafa fundið og notað
Iifandi tæki eða líkami annara, og getað komið skeytum
gegnum þá. Hæfileiki sá til sambands, sem vér nefnum miðils-
gáfu, er undraverður og hefur vafalaust ávalt verið til með
sumum mönnum, þó að það sé nú fyrst á vorum tímum, sem
vísindin hafa veitt honum athygli fyrir alvöru. Það er því
engin furða, þó að almenningur hafi ekki ennþá áttað sig til
fulls á því, hvað hér er á ferðinni. En þeir, sem hafa kynt
sér málið, hafa komist að raun um, að til eru lifandi verur,
menn, sem geta rýmt úr líkama sínum eða einhverjum hluta
hans, — oft með því að fara í svonefnt sambandsástand, —
og hleypt þar að um stundarsakir öðrum vitsmunaverum, eða
að minsta kosti leyft þeim að hafa sjálfstæð áhrif á heilann
og taugakerfið. Það voru fjarhrifafyrirbrigðin svonefndu sem
komu mönnum á rekspöl með að rannsaka þessi efni, en
síðan hefur þeim rannsóknum fleygt fram, og nú kemur það
tíðum fyrir, að framliðnir menn geti fyrir milligöngu miðla
komist í samband við oss hér á jörðunni. Þeir flytja þaer
fregnir — hvort sem vér nú trúum þeim eða ekki — að þeir
lifi áfram í veröld alveg eins áþreifanlegri og vér lifum í. Þeir
segjast halda öllum sínum fyrri eiginleikum, skynsemi sinni,
minni, skapgerð allri og tilhneigingum. Þeir segjast hafa hitt
aftur ástvini sína, er á undan voru farnir. Þeir segjast enn-
fremur taka þátt í sorg þeirra, sem eftir urðu og þá langi til
að mýkja hana. Þeir eru yfir höfuð mjög líkir sjálfum sér
eftir sem áður, hafa einhverskonar líkama áfram, þótt ekki se