Eimreiðin - 01.07.1930, Síða 39

^■MREIÐIN
Sæunn á Bevgþóvshváli.
Forneskja greinir frá þér beygðri af elli,
frásaga dylur þig í sínum kjöl;
af þér er mynd hjá arfahrúgu á velli,
etin í hams af ryðbruna og möl. —
Sátunni greiðir Sæunn hrísluskelli.
Sjáöldrin tindra af heift í þeirri kelli.
„Vábeiða, svei þér! við þér skal ég banda.
Væri ég ern og hefði fulla sjón,
þú skyldir ekki þrífast hér né standa,
þangað til af þér stafar brunatjón.
Bergþórusynir! brennið þenna fjanda“.
Brostu þeir að og létu þar við standa.
Svíður í hjarta Sæunni af trega,
sér hún að vofir háski yfir bæ:
Flosi og svarinn flokkur mundi vega
frumherja Njáls og metfé kasta á glæ.
Aðför að bænum sér hún víða vega. —
Viðleitnin gerir hana ódauðlega.
Því skyldu vera þínir kostir faldir?
þú sem varst kempa bæði í sókn og vörn!
Nú skulu þeir að nokkru verða taldir.
Nærri má geta að þér var ant um börn.
Unglingar Njáls, af ærslum stundum galdir,
urðu samt loks að þinni skelfing valdir.
Varstu þó fyrrum vöggudís á Hváli,
varðlokkur tjáðir Helgu, er Kári fékk,
ólöt að verki, ekki laus í máli,
ásauð að nytja fús í kví og stekk;