Eimreiðin - 01.07.1930, Síða 68

276
NUNNAN
EIMREIÐIK
með því að hún var orðin allþreytt á lífinu og lifði fremur í
liðna tímanum en hinni líðandi stund.
Þegar hátíðisdagurinn kom, og hún hafði ekki komið með
neina gjöf, undruðust hinar nunnurnar framkomu hennar og
hallmæltu henni fyrir. Hún dró sig því auðmjúk í hlé, þegar
allar hinar ágætu gjafir voru bornar í skrúðgöngu inn í blóm-
um skrýdda kirkjuna og lagðar fyrir framan altarið. En á
meðan kirkjuklukkurnar kliðuðu stigu reykelsisskýin upp í
hæðirnar frá altarinu.
Þá bar svo við, er nunnurnar hófu söng sinn og hljóð-
færaslátt, að riddari einn, hvítur fyrir hærum, átti leið fram
hjá klaustrinu. Með honum í för riðu átta fríðir og íturvaxnir
ungir menn, allir vel vopnum búnir og á fákum glæstum, og
ennfremur jafnmargir vopnaðir fylgdarmenn. Þetta var Wonne-
bold að fylgja sonum sínum í ríkisherinn.
Er hann varð þess var, að hámessa stæði yfir í guðshúsi,
bauð hann sonum sínum að stíga af baki og gekk með þeim
í kirkju, til þess að færa heilagri guðsmóður lofgjörð og
þakkir. Allir stóðu hrifnir og undrandi, þegar gráhærði öld-
ungurinn brynjaði kraup við altarið með hermönnunum ungu,
átta að tölu, sem voru líkastir herklæddum englum á að sjá,
enda fipaðist nunnunum svo söngurinn, að þær urðu að hætta
um stund. En Beatrix þekti þegar af manni sínum, að þarna
voru allir synirnir hennar komnir, hrópaði upp yfir sig og
flýtti sér til þeirra. Og um Ieið og hún gaf sig fram, skýrðf
hún frá leyndarmáli sínu og kraftaverki því, sem fyrir hana
hafði komið.
Þá urðu allir að viðurkenna, að hún hefði flutt hinni helgu
mey dagsins dýrustu gjöf.
En sveigar úr grænu eikarlaufi, sem alt í einu sáust um
höfuð sveinanna átta, eins og ósýnileg hönd sjálfrar himna-
drotningarinnar hefði krýnt þá, báru þess bezfan vottinn, að
gjöfin var þegin með þökkum. Sv. S. þýddi.