Eimreiðin - 01.07.1930, Qupperneq 100

308
RAUÐA DANZMÆRIN
EIMREIÐIN
von jagow og fylgikonu hans, er þau stigu út í vagninn, til
þess að aka um borgina, og virtist hr. von Jagow hreykinn af
að gefa sýnt mannfjöldanum, hver sæti við hlið sér, enda fór
það ekki fram hjá þeim erlendu njósnurum, sem þarna voru
staddir.
Á ófriðarárunum var ekki hlaupið að því fyrir menn frá
hlutlausum löndum að ferðast úr einu ófriðarlandi í annað.
Snuðrandi lögregluþjónar voru á öllum landamærum og í öll-
um hafnarborgum ófriðarlandanna. Þeir grunuðu alt og alla,
og heimtuðu af hverjum ferðamanni ótvíræða sönnun þess,
að þeir væru í hlutlausum erindagerðum. Mata Hari var hol-
Ienzk og þess vegna frá hlutlausu landi. Auk þess var hún
fræg danzmær og átti marga áhrifaríka vini, sem voru boðnir
og búnir til að rétta henni hjálparhönd. En þó svo væri,
þurfti góða og gilda ástæðu til. að hún fengi að fara til Par-
ísar, enda bar hún það fyrir sig við sendisveit Frakka í Hol-
landi, að hún þyrfti að ráðstafa eignum sínum í Neuilly. Þessi
ástæða var tekin til greina, þegar beiðninni fylgdu meðmæli
frá forseta hollenzka ráðuneytisins og frá ýmsum mikilsmeg-
andi embættismönnum frönskum, og Mata Hari fékk öll þau
skilríki, sem þurfti til að komast til Parísar. Æðsti maður
leynilögreglunnar þýzku fékk henni 30.000 mörk. Til allrar
ógæfu fyrir hana vitnaðist um þessa fjárgreiðslu meðal ensku
leynilögreglunnar, sem gerði frönsku leynilögreglunni aðvart
um hana undir eins og það var kunnugt, að Mata Hari ætl-
aði til Parísar. Undir eins og enska leynilögreglan hafði til-
kynt II. deild (þ. e. njósnamiðstöðinni í París) um ferð Mötu
Hari til Parísar, voru þegar sendir út njósnarar til þess að
hafa gætur á henni. En þó að þeir eltu hana hvert sem hún
fór, rannsökuðu öll bréf til hennar og hefðu nákvæmar gætur
á hverri hennar hreyfingu, tókst þeim ekki að finna minstu
sönnun fyrir því, að hún fengist við njósnir.
Undir eins og Mata Hari var sezt að í París, tók hún að
leita sér nýrra vina, auk þeirra gömlu og tryggu aðdáenda,
sem áður höfðu notið hylli hennar og enn gátu orðið henni
hagkvæm verkfæri öðru hvoru. Má þar til nefna yfirmann
utanríkisráðuneytisins, sem hafði verið fyrsti elskhugi hennar
í París og hélt áfram að tilbiðja hana til síðustu stundar.