Eimreiðin - 01.07.1930, Side 103

eimreidin
RAUÐA DANZMÆRIN
311
leyfið og voru reiðubúnir til þess, að þessi vinkona þeirra
væri hættulegur njósnari, meðan þeir höfðu engar sannanir í
höndum? Hr. Malvy og yfirmaður utanríkismálaráðuneytisins
hefðu fúslega fallist á, að hún gæti gert sig seka í einhverj-
utn afglöpum fyrir allra augum, en að hún væri dulbúinn
njósnari, því mundu þeir aldrei trúa. Starfsmennirnir í II.
deild bentu þá á það, að innlendir menn í grend við herlín-
una mættu ekki fara frá heimilum sínum nema með skriflegu
leyfi lögreglunnar á staðnum, og enginn fengi að nálgast her-
hnuna nema að hafa vegabréf. Hvers vegna skyldi þá veita
fólki úr hlutlausum löndum, enda þótt vinsamleg væru í garð
Bandamanna, réttindi, sem innbornum mönnum væri neitað
vm, hve miklir föðurlandsvinir sem væru?
Vinir Mötu Hari úr ráðuneytunum svöruðu þessu þannig:
Við getum sett hömlur á frelsi innlendra manna, sem heima
e>ga í grend við vígstöðvarnar, af því að þeim er öllum ör-
Yggi landsins jafnt áhugamál og okkur. En frá öðru sjónar-
miði er það ekki hyggilegt af okkur að setja sömu hömlur á
fólk frá hlutlausum löndum, sem við þurfum að halda vináttu
við. Það mundi líka koma hart niður á vissum einstaklingum
erlendum, ef banna ætti með öllu aðgang að ófriðarsvæðinu.
Slíkt bann mundi t. d. gera okkar yndislegu ungu hollenzku
hstakonu, Mötu Hari, ókleift að takast þá ferð á hendur,
sem hún ætlar sér, til þess að líkna einni af vorum særðu
hetjum, en sú fórnfýsi hennar er í okkar augum mjög lofsverð.
Við þessu gátu njósnararnir úr II. deild náttúrlega lílið
sagt. Þeir urðu að gera sér að góðu að setjast í öngum sín-
uni á Seine-brýrnar, spýta mórauðu í fljótið og vera viðbúnir
tví versta. Þeir gátu ekki neitað því, að Mata Hari sýndi
talsverða sjálfsafneitun, (sem var þó ekki hennar vandi), þar
sem hún yfirgaf unaðssemdir Parísar til þess að dvelja í svo
ömurlegu umhverfi, að helst minti á Helvíti, eins og Dante
lýsir því í sinni frægu bók. Framh.