Eimreiðin - 01.07.1941, Page 25
eiMRE1ÐIN
PASINGALA
249
Þá heyrðum við ym af álmi,
og ör gegnum loftið þaut,
þó sakaði hvorugt — en kossinn einn
sinn kvaladauða þar hlaut.
Þá var andvarpað: — „ P a s i n g a I a
Við stukkum af steininum niður
og störðum á komumann.
Hann nálgaðist óðum, var ygldur á brún,
úr augunum heiftin brann.
Hann tautaði: — „ P a s i n g a 1 a
Þá hvarf hún titrandi til hans,
og tilbeiðsla úr augum skein,
er iðrandi hóf hún þau upp til hans,
svo æskufögur og hrein,
sem segðu þau: — „ P a s i n g a 1 a “.
Þau leiddust á brott, sem bræður
í brókum — að landsins sið.
En ég stóð eftir, sem útskúfuð sál
við aflokað gæfuhlið.
Og hvað var svo — „Pasingala“?
Hann Serkur er horfinn sjónum
og selveiðaskipið mitt,
og fortíðin geymir mín æskuár,
og endurminningin sitt
og öll hennar — „ P a s i n g a I a “.
Mun hjarnbreði Grænlands ei horfinn,
þar sem hjarta mitt brann og kól?
Því Eskimóanna ást er heit
sem Afríku morgunsól.
-----Ó, pasinga- pasingala.
Mitt hinzta andvarp mun hvíla
um hana, sein gaf og tók:
Hún átti heima í Angmagsalik —
var engill í selskinnsbrók,
og sagði aðeins: — „ P a s i n g a 1 a “.