Eimreiðin - 01.07.1941, Qupperneq 28

252
GÖMUL SAGA
EIMREIÐIN'
Var nú kyrrt um stund. Allur hávaði var hljóðnaður fyrir
utan. Jón hafði staðnæmzt um stund á miðju gólfi og horfði
þegjandi á skjáinn, eins og hann byggist við einhverri hjálp
þaðan að ofan. Þá heyrðist allt í einu þungur ekki. Konan, sem
allt fram að þessu hafði borizt vel af, var farin að gi'áta. Hún
fálmaði í myrkrinu eftir hönd Sigurðar svarta og spurði í
hálfum hljóðum: „Hvernig heldurðu — að dómurinn verði?“
Rödd hennar var hás og sundurslitin af ekka.
„Höggstokkurinn!“ anzaði Sigurður svarti stuttlega.
„Höggstokkurinn! “ endurtók hún og stundi hátt. Svo setti
að henni ofsalegan grát. „Ég — ég get ekki dáið!“ hrópaði
hún upp yfir sig stuttu síðar. „Mér er alveg ómögulegt til þess
að hugsa! — Nei! Nei! Ég vil ekki deyja núna!“
Elcki hennar og stunuvein færðust í aukana. Jón fór aftur
að ráfa meðfram veggjunum og þukla á þeim. Svo staðnæmd-
ist hann allt í einu við bálkinn hjá Sigurði svarta. — „Þeii'
taka okkur af í fyrramálið!“ sagði hann skjálfraddaður. „Við
verðum að komast út í nótt!“
Sigurður svarti hló stutt og kalt. „Ertu smeykur við dauð-
ann, ræfillinn,“ sagði hann háðslega.
„Smeykur!“ endurtók Jón. „Ég' veit ekki hvað þér finnst,
ég er ungur, og það er helvíti hart að vera drepinn og dysj-
aður eins og hundur í haug! Það er kannske öðru máli að
gegna með þig, sem ert búinn að lifa ]>itt fegursta.“
„Ragmenni eru alltaf hrædd við dauðann,“ sagði Sigurður
svarti rólega. „En þeir eru aftur á móti aldrei hræddir við að
svíkja vini sína og velgerðarmenn í tryggðum!“
Ekkastunur konunnar hættu allt í einu, og það varð dauða-
þögn.
„Hvað meinarðu," spurði Jón eftir nokkra stund.
„Hvað ég meina,“ sagði eldri maðurinn seinlega. „Það veiztu
sjálfur bezt. Þú og hún Jóhanna! Þið skuluð ekki halda, að ég
sé blindur eða heyrnarlaus! Það hefur ekki farið fram hja
mér, hversu mikið hún hefur breytzt í öllu sinu viðmóti við
mig, síðan þú komst til okkar. Þið gleymduð bæði, að ég heí
margsinnis bjargað ykkur frá hungurdauða, og því sem verra
er, með reynslu minni og snarræði. Þú gleymdir því, Jóhanna,
að ég hef vakað yfir þér dauðvona og borið þig á hakinu uffl