Eimreiðin - 01.07.1941, Qupperneq 34

258
SNORRI STURLUSON OG ÍSLENDINGA SAGA eimheiðin
son, heldur að öllum líkindum eftir þann mann, sem safnaði
sögunum um Sturlungaöld í eina heild.1) Um fríðleik Sturlu Sig-
hvatssonar eins getur Sturla Þórðarson eigi orða bundizt, en
minnist þó hvergi á, hversu frændi hans hafi verið farinn að
andlitssvip eða vallarsýn.
I lýsingu sinni á Snorra getur Sturla þess, að Snorri hafi
gerzt skáld gott, en minnist ekki einu orði á sagnaritun hans.
Mun verða vikið að því atriði síðar. Að öðru leyti vekur það
tvennt einkum eftirtekt í lýsingunni, að Sturla gerir sér títt
um fjöllyndi Snorra í kvennamálum og þá ekki síður hitt, að
hann telur virðingar Snorra aldrei hafa verið meiri á íslandx,
heldur en eftir lyktir Gufunessmála. Mun síðar verða sýnt franx
á, að Sturla leit sjálfur svo á, að framkoma Snorra í Gufuness-
nxálum væri honum til vafasamrar sænxdar. En hitt er víst, svo
að eigi verður vefengt, að völd Snorra og virðingar á íslandx
voru aldrei meiri en á árunum 1224—1236, eða þaixgað til
Sturla Sighvatsson rak hann úr ríki sínu. En um fjöllyndx
Snorra í kvennamálum er það að segja, að í þeinx efnunx var
hann brenndur sanxa marki senx aðrir höfðingjar aldarinnar-
Varla hafa verið ágætari höfðingjar á íslandi en Jón Loftsson
og Gizur Hallsson, sem réðu ríkjum Oddavei-ja og Hauk-
dæla á síðari hluta 12. aldar. Jón Loftsson var eiginkvæntui',
en átti börn með fjórunx konum öðrunx en konu sinni-
Sæmundur, sonur hans skilgetinn, lcvæntist aldrei, en átti
börn með fjórum konum. Gizur Hallsson átti börn nxeð
þrem konunx öðrum en konu sinni. Þórður Sturluson, faðn
Sturlu sagnaritara, virðist og eigi hafa vei'ið miður „fjö’"
lyndur“, en Snorri bróðir hans. Haixn kvæntist fyi'st Helg11
Aradóttui', senx var sonar-sonar-dóttir Ara fi'óða, en „bar eig1
auðnu til þess að fella þvílíka ást til Helgu, senx vera átti, ok
var skilnaður þeirra gerr“. Þórður tók þá til sín Hróðnýju, konU
1) Sturl. II., 275. „Gizur var meðalmacíur á vöxt ok allra manna LrZ1
á sik kominn, vel limaður, snareygður, ok lágu fast augun, og skýrleS111
í viðbragði, betur talaður en flestir menn liér á landi, blíðmæltur °'v
mikill rómurinn, engi ákafamaður ok þótti jafnan hinn drjúglegasti
ráðagerðar, en ]ió bar svá oft til, þá er iiann var við deilur IiöfðingJ11
eða venzlamanna sinna, at liann var afskiptalitill, ok þótti þá eigi '*
hverjum hann vildi veita.“