Eimreiðin - 01.07.1941, Page 42

2G6
SNORHI STURLUSON OG ÍSLENDINGA SAGA eimreiðin
steinn ívarsson, er kominn var af Hafliða Mássyni, honuni
sinn hluta af Æverlinga-goðorði,1) líklega hálft goðorðið, því
að sagt er að Snorri hafi átt „flesta þingmenn“ um Miðfjörð
og Víðidal.2) Höfðu þá Snorra verið gefnir tveir goðorðshlutar,
annar í Borgarfirði, hinn í Húnavatnssýslu, auk þess manna-
forráðs, sem hann hefur vafalaust fengið að erfðum með konu
sinni. Sýnir þetta, að Snorri hefur haft ísmeygilegan hæfileika
til þess að gera menn sér að gjafvinum. Og yfirleitt er þess
aldrei getið, að hann hafi á þessum árum komizt yfir auð eða
völd með ofríki og yfirgangi eða vélræðum. — Annars gerðist
það helzt til tíðinda á hinum fyrstu árum hans í Reykhoiti, að
hann fór með öðrum höfðingjum að Guðmundi biskupi Ara-
syni vorið 1209. í september árið áður hafði orðið Víðiness-
bardagi, þar sem Ivolbeinn Tumason féll. Bauð Snorri biskup1
heim með sér eftir fundinn á Hólum og var vel til hans.
Dvaldist biskup með honum hinn næsta vetur (1209—1210)-
Nokkrum árum síðar gerðist fjandskapur mikill og allvið-
sjárverðar skærur meðal þingmanna Sriorra norður í Miðfirð'
og Víðidal. Verða þeir viðburðir, er þá gerðust, eigi árfestu'
nákvæmlega, en líklega hafa þeir orðið á árunum 1213—1214-
Fór orðasukk mikið milli sveitanna, og ein níðvísa var ort nð
minnsta tíosti og maður veginn fyrir hana. „En af þessum orða-
sveim, ok mörgum öðrum, er meðal fór, gerðist svá mikiU
fjandskapur, at eigi var óhætt með þeim“. Þótti mönnum tU
Snorra koma að sætta þingmenn sína, og reið hann þá fa'
mennur norður i land, en stefndi þeim öllum, er sakir áttust
við, til Mels (Melstaðs) í Miðfirði. En þar tókst eigi hetur til
en svo, að úr sáttarfundinum varð bardagi, og fekk Snorri við
ekkert ráðið. „Snorri hét á þá, að þeir skyldi eigi berjast. Eng1
hirði, hvat hann sagði.“ Þorljótur lrá Bretalæk, sem aldrei eI
nefndur nema við þetta tækifæri, gekk til Snorra og heiddu
að hann gengi á milli þeirra. „Snorri kveðst eigi hafa lið td
þess við heimsku þeirra ok ákafa. Þorljótur veitti Snorra hörS
orð.“ Síðan er sagt, að Þorljótur skildi þá einn saman
því móti, að hann ralt hross á milli þeirra, og stöðvaðist þa
bardaginn. Saga þessi kann að vera sönn, og er hún þá SnorV1
1) Sturl. II., 33.
2) Sturl. II., 64.