Eimreiðin - 01.07.1941, Page 57

E'MREHjjj,
NOKIÝUR Iv\'.EÐI
281
að mega líka um víða veröld sjá
og vonalandi einhvern tíma ná.
En — hversu tíðum tómleiks þoku brá
á tindinn háa, er aðeins draumur sá,
og sléttan var það þrotlaus, þögul, grá,
er þreyttir fætur aldrei komust frá.
Afinælisrósir.
Um þessar rósir hefur dauðans hönd
í húmi nætur strokið fingrum köldum,
þær drúpa höfðum, — deyja af mínum völdum,
er dagur rís á ný um vorsins lönd.
O, að þær stæðu enn á sinni rót,
í árdagsgleði breiddust móti ljóma,
er endurvakin himinloftin hljóma
í hrifni, — um dags og nætur tímamót.
Með dauðamóðu dregna yfir sig
þær drekka úr glasi lífsins hinztu veigar,
drúpandi höfðum. — Rauðar rósir, feigar, —
af rótum slitnar — til að gleðja mig.
Undrið.
Hann lagði af stað í ferðina, er ljómaði dagur. —
ljósið skein á vori, — á grösin ung og smá.
I glöðum móðurhuga var hann fegurri en fagur,
hið furðumesta undur, er nokkurt auga sá.
Því hvert eitt minnsta líf mun það lögmál Iífsins hljóta,
að litið sé á það sem hið fegursta á jörð. —
Og fánýt verður skifting hins fagra og þess ljóta.
Þar finnur hver sinn dýrgrip með lofi og þakkargjörð.
Og vöggugjöf hvers smábarns er vonin ljósa, bjarta,
sem varpar mjúkum geislum, — en enginn framtíð veit, —
su v°n, er ríkust lifir í mildu móðurhjarta
°g manninn litla stækkar í úrvalsdrengja sveit.