Eimreiðin - 01.07.1941, Síða 58
282
NOKKUR KVÆÐl
EIMREIÐ>ií
Skuggi dauðans.
Á gluggann á móti mér sumarsól
úr suðri í blíðviðri skein. —
Þar stóð hvítmáluð líkkista, lítil og köld, —
lítil og köld — og ein.
Það var tólf ára drengur, sem dauðinn tók, —
tók á dýrðlegri morgunstund.
— Og nú svaf hann þarna í sumardýrð
hinn síðasta, værasta blund.
Eg sá hann aldrei. — En aðeins nú
ég einmana rúmið hans sá
við opinn glugga á móti mér, —
eitt mannsbarn, eitt fölnað strá.
Og hugljúfur tregi um huga mér leið,
ér horfði’ eg í geiminn blá.
Ég fann blóðið hlýja mér hönd og fót
og hjartað í brjósti mér slá.
Það var dauðinn og lífið — dagur og nótt, —
einn dáinn, ókunnur sveinn,
sem hvarf, fyrr en hafði heiminn séð,
af hælinu, — þjáður og einn. —
Það var ég, sem horfði á heiminn í dag,
í hásumars skínandi lit,
sem fann blómaangan og ilm af jörð
og unað við líf og — vit.
— Og kistu við gluggann kyssti sól. —
En kalt var og dimmt undir fjöl-
Af hverju hraktist hann einmana og sár
um örskamman, gagnslausan spöl'
Hví angrar mig þetta ókunna líf,
sem atvikin slógu í hel?
Hví fagna’ eg ei lengur við fegurð og dýrð,
né finn, hvað mér líður vel?
Á