Eimreiðin - 01.07.1941, Síða 59

ElMl\EIÐlN
NOKKUR KVÆÐI
283
Bernskan.
Eg nian, ég lék mér úti að blómi á bala,
og blessuð sólin, drottning himinsala,
á æfi mína, skuggalausa, skein.
Og það var gott við grösin litlu að hjala
og gæla lágt við rauðan móbergsstein.
Með ekkert ský á lífsins himni heiðum
og hvergi þröskuld neinn á vegi breiðum,
með cnga sorg — og enga hæpna þrá.
Með enga speki í orðum eða eiðum. —
En alheimssælan mild í faðmi lá.
Þannig var æskan: Eilíft vor og blíða.
Alheimur dalkvos milli grænna hlíða, —
ódáinslundur yzt við takmörk vits.
I hálfum draumi breiða blæju fríða
bernskunnar álfar fyrsta morgunglits.
Nú er vegurinn góður.
Nú er vegurinn góður og brautin bein,
nú berum við fæturna rótt og stillt,
þar sem áður var vegleysa, steinn við stein,
— í stórkrókum farið um landið villt. —
Og lognmolla síðdegis sveipast rótl
um síðfrakka dökka og gljáandi skó.
En framundan óðfluga nálgast nótt,
þar náðir vor bíða — með friði og ró.
Að baki er æskan með öll sín hlaup
um urðir og klungur — og tún og skóg,
þegar fjörið og gleðin úr glösunum saup
görótta drykki, — en lifði þó.
— Við andvörpum snöggvast. — Á grænni grein
gaukurinn syngur — og aftur er hljótt. —
'— Nú er vegurinn góður og brautin bein, —
°g — bráðum segjum við góða nótt.