Eimreiðin - 01.07.1941, Qupperneq 60

284
NOKKUR KVÆÐI
EIMREIÐIN
Það var aðeins.
Það var aðeins gömul kona, sem gaf upp sína önd
í gömlu timburhúsi í Austurbænum. —
í ósi mannlífsstraumsins við endalokaströnd
einn agnarlítill dropi í tímasænum.
Það kynntust henni fáir, því hún fleyttist hingað inn
í flaumi þeim, er sópar lýð til stranda. —
En einhvers staðar langt í burt var æskudalurinn
með ilmi dauðra blóma vonarlanda.
Hún komin var úr myrkri sem lítið, fagurt ljós,
er logað hafði á horfins tíma dyggðum —
og bar nú sína gleymdu ævi ein að dauðans ós,
í engu bundin heimsins veðrabrigðum.
En kannske þennan morgun fann hún mjúkan, veikan ólR-’'
sem með sér bar af lyngi og smára angan. —
— Og kannske hafði að lokum ekki alveg fyrir glæ
hún unnið hvíldarlaust um daginn langan. —
Það var aðeins gömul kona, sem gaf upp sfna önd
í gömlu timburhúsi í Austurbænum.
— Og sólin rís úr liafi — og vekur líf um lönd.
Það ljómar allt af gleði í morgunblænum.
Norsku stúlkurnar l)íta frá sér.
Nýlega kom þýzkur liðsforingi inn á fjölsetið kaffihús í Osló og
aðist um eftir sæti. Við öll borð var þéttskipað gestum, en loks kom
auga á auðan stól við liorð, þar sem ung stúlka sat ein sér, staðnæ111'
við hann og mælti: „Afsakið, ungfrú, má ég taka þenna stól?“
Unga slúlkan virti hann alls ekki viðlits og svaraði engu. LiðsforinS
varð liálfvandræðalegur og kallaði á yfirþjóninn. Þá loks mælti stulv‘
með ískaldri fyrirlitningu í röddinni:
„Þar sem þér hafið tekið allan Noreg í levfisleysi, þá eruð þér sjá
maður til að taka einn stól, án þess að hiðja um leyfi!“
Eftir New York Herald Tribune-
svip'
hanu
idist
igin11
álfsa
gt