Eimreiðin - 01.07.1948, Qupperneq 129

EIMREIÐIN
SMURT BRAUÐ
289
var venjulega mjög í hóf stillt og úthlutunin svo klippt og skorin
að betra var, að sjóninni væri ekki áfátt.
Þegar ég kom að Hærrihúsum, en þangað mun förinni hafa
verið stefnt, þó líklega án fyrirheits, þá skrapp ofurlítil mús
iindan fótum mér og hvarf lafhrædd inn í liolu í veggnum, ör-
skammt þaðan sem „Attías Okkumson“ var til húsa. Og þó skömm
sé frá að segja, þá var hann þarna, eigi einungis geymdur, lieldur
líka gleymdur og grafinn. Það var músin, sem minnti mig á hann.
Og þá vaknaði samvizkan, — ekki þó vegna músarinnar. Mér
kom ekki til hugar, að liún hefði neitt með smurt brauð að
vilja. Músin var ekki manneskja, og kettirnir drápu þær og átu
úti og inni. En það var Matthías, er sat þarna innibyrgður, sjálf-
sagt búinn að „húa til“ einhver ósköp af nýjum versum; líklega
Var holan orðin full, en liann farinn burt til að fá sér eittltvað
að éta.
Með skjálfandi fingrum tók ég úr torfusnepilinn. Og sjá!
Mér létti mikið. Matthías lá þar kyrfilegur inni í holunni, hafði
ekki rótað sér nokkurn skapaðan lilut, — og ekkert ort -—• ekki
eitt einasta vers. Þá datt mér í liug, að líklega mundi honum
hatna, ef ég gæfi lionum bita af kökunni. Og þó sárt væri að sjá
af lostætinu, þá dugði þó ekki að láta þennan skjólstæðing verða
alveg hungurmorða, fyrst nú á annað borð að búið var að sjá
honum fyrir húsnæði.
Ég beit því úr kökunni stærðar stykki, gaf svo „út úr mér“,
skoðaði tannaförin og lienti þessu inn í holuna til skáldsins. Þarna
lá kökubitinn alveg hjá höfðalaginu, svo þetta var allt upp á
þægilegasta máta. En livað það var ánægjulegt að horfa á tanna-
förin í skeifumynduðum bútnum, þar sem hann lá rétt við munn-
inn á þjóðskáldinu, sem ekki þyrfti annað fyrir að liafa en sleikja
í hann með tungunni. Sérstaklega var þó garnan að sjá förin eftir
breiðu framtennurnar, sjálfar smértennurnar. Þetta sást allt svo
vel, því svo heppilega vildi til, að smjörsíðan á kökubitanum
vissi upp. Síðan lokaði ég holunni og vitjaði skáldsins daginn
eftir.
Bitinn var horfinn — ekki örmull eftir.
Það liefði líka mátt vera meiri gikkurinn, sem ekki hefði snert
annað eins.
Eftir það laumaðist ég næstum daglega með einlivern munn-
19