Eimreiðin - 01.01.1951, Blaðsíða 30

18
LISTIN AÐ LIFA
EIMREIÐlN
var hann í Paradís. Hvað sagði María? Það var ekki alveg laust
við, að angurblíður svipur liði yfir milda ásjónu hennar, einstaka
sinnum, eins og þegar létt ský dregur fyrir sól um bjartan vordag-
Helzt þegar Gunnhildur Kristín kom ekki heim á kvöldin og
Sigurður Guðmann sat við gluggann og starði út. Það kom fyrir,
að liann var eins og utan við sig. En svo kom Gunnhildur Kristín
lieim, einhverntíma nætur, auðvitað. Og daginn eftir var aftur
sól og sumar, friður og gleði.
5.
Þannig liðu árin, — fáein ár. Þau geta bæði verið löng og
stutt þessi ár, sem mönnunum eru gefin. En að lokum verður
allt stutt. Var það ekki í gær, sem Gunnar sneri aftur, reið upp
í lilíðina sína, til þess að deyja í lieimahögum? Var það ekki
í gær, að Þórður Andrésson reið helreið og kvað: „mínar eru
sorgir þungar sem blý?“ Var það ekki í gær, sem Guðrún Ósvífurs-
dóttir spann vef örlaga sinna, lifði sína ást dauða, en Hrefna dó
af harmi? Þar sem list orðsins lifir, þar er enginn tími. Það,
sem er ódauðlegt, er alltaf að gerast, á öllum tímum. Það er
óbundið stund og degi, ári og öld. Allt, sem tímanum er háð,
eldist. Listin er óbundin stað og stund, þess vegna getur liún ekki
fölnað og dáið.
Eitt sinn um hásumar átti Sigurður Guðmann erindi í hús inni
í Skuggahverfi. Hann þurfti að finna mann, er bjó þar, einlivers
staðar uppi á efsta lofti í stóru, gömlu timburhúsi, sem marg-
sinnis liafði verið klastrað við og var því óskapleg flækja af
stigum og kompum. Uppi undir þakinu voru margar vistarverur
og illt að átta sig. Enginn virtist vera heima. Flest voru herbergin
lokuð og læst, fólkið, sem þarna bjó, var auðsjáanlega af öðru
sauðaliúsi en fólkið í Maríuliúsi, sem jafnan skildi við allar dyr
og hirzlur opnar. Þar gátu allir tekið allt, lijá hverjum sem var,
og svo sótti eigandinn það aftur, þegar hann þurfti á því að
halda. — Loks var Sigurður Guðmann kominn að því að fara, en
þá heyrði hann mannamál í herbergi einu, innarlega í lönguiu,
dimmum gangi. Hann drap á dyr og var svarað.
Á legubekksræfli lá ungur maður. Kofort stóð úti við vegg,
lítið borð við gluggann. Á því var blekbytta, pennastöng og
nokkrar pappírsarkir, á sumar þeirra var skrifað, aðrar vorw