Eimreiðin - 01.01.1951, Page 118

106
LEIKLISTIN
eimreiðiN
má góðs vænta fyrir íslenzka leik-
list í framtíðinni. Þjóðleikhúsinu
ber ætíð það bezta, sem völ er á.
Það er langfullkomnast út búið og
sameign allrar þjóðarinnar. Og
vissulega mun það njóta virðing-
ar og hylli allra leiklistarunnenda
og þjóðarinnar í heild, ef því tekst
framvegis eins vel og í þetta sjnn
að leysa af hendi sitt mikilvæga
menningarstarf.
Það hefur atvikazt svo hlálega,
að galdraofstækið er meginvið-
fangsefni höfundar sjónleiksins
„Anna Pétursdóttir", sem Leikfé-
lag Reykjavíkur sýnir í Iðnó um
sömu mundir og „Heilög Jóhanna"
er borin á bál, ákærð fyrir galdra,
í Þjóðleikhúsinu. Bæði eru leikrit-
in gerð utan um sögulegar per-
sónur, þótt prestsekkjan Anna
Pétursdóttir frá 16. öld hefði
aldrei þau áhrif, að valda alda-
hvörfum í veraldarsögunni, eins
og mærin frá Orleans olli á 15.
öld í Frakklandi.
Leikritið Anna Pétursdóttir, eft-
ir norska rithöfundinn Hans Wier-
Jensen, jafnast þá heldur ekki að
listgildi við Heilaga Jóhönnu eftir
Shaw, þó að margt sé vel um það
og sýning þess takizt furðu vel
á þrönga leiksviðinu í Iðnó. Þess
hefur verið getið til, að Jóhann
skáld Sigurjónsson hafi orðið fyr-
ir áhrifum af þessu leikriti Wier-
Jensens, er hann samdi Óskina,
leikrit sitt um Galdra-Loft. Ekki
virðist margt styðja þá tilgátu, 1
fljótu bragði séð.
Það, sem einkum vakti athygh
áhorfenda að þessum leik í Iðnó,
var meðferð ungrar leikkonu,
Katrínar Thors, nýkominnar fra
leiklistarnámi erlendis, á hlutverki
Onnu Pétursdóttur, sem hún leysti
vel af hendi — og þó einkum í 3.
þætti, er mest á reyndi, þegar
Anna gerir upp sakirnar við eig'
inmann sinn og herra, Absalon
Pétursson Beyer, Hallarprest, sem
Þorsteinn Ö. Stephensen lék af
góðum skilningi. Og ekki ma
gleyma Brynjólfi Jóhannessynii
sem leikur séra Jóhannes í Faney
og sannar óþreyfanlega, að það er
víðar en í kirkju, sem „margt
sómafólk verður illa statt —■ —
hjá hreinskilnum klerki", jafnvel
þótt harla slompaður sé. Brynjólf'
ur lék þenna drukkna klerk af
hreinustu snilli. Sama er að segja
um Áróru Halldórsdóttur í hlut'
verki ofsóttrar konu, HerjólfS'
Mörtu, sem ákærð er fyrir galdra-
Annars er leikrit þetta allþung'
iamalegt — og ber ef til vill enn
meira á því vegna þrengslanna a
leiksviðinu í Iðnó, einkum í síðasta
þætti, sem gerist í dómkirkjuniu
í Björgvin. Það er engin von
þess, að henni verði fundið rún»
á leikfjölum hins þrönga sviðs
þar, enda naut sá þáttur sín ekki
til fulls í því umhverfi.
Lárus Sigurbjörnsson hefn1
þýtt leikinn.
Sv. S.