Eimreiðin - 01.01.1951, Blaðsíða 46

34
LISTIN AÐ LIFA
eimreiðin
dreypti á bollanum. Þeir sátu á Borginni og drukku kaffi-
.,í sannleika vorkenni ég þér. Þú skilur ekki rök og framvindu
lífs og örlaga. Þú ert materían og það, sem hún nær, þann ör-
skamma spöl, sem hún klórar sig inn á svið andans“.
„Ojæja“, sagði Bergþór. „Þetta andasvið þitt og þinna, það
liggur nú dálítið útsunnan við allan hversdagslegan veruleika,
skynsemi og fótfestu“.
„Einmitt, alveg rétt“, sagði Hallgrímur. Og þess vegna er það
einlivers virði. Því livers virði er sá lieimur, er við sjáum. Fullur
af ormum og eðlum, kássa af fólki, sem olbogar sig áfram eða
stendur í óralöngum hiðröðum, bíður eftir því að launin liækki
um tíu krónur á mánuði, þeir auðmjúku, eða kjarklausu, a
meðan hinir, sem beita kló og kjafti, moka að sér fé og frægð.
Annars skil ég aldrei þín sósíalistísku viðhorf, Bergþór!“
„Því trúi ég vel“, sagði Bergþór.
Á þessum misserum gerðist ótrúlega margt hjá Sigurði Guð-
mann án þess að nokkur yrði þess var. Það var alveg ótrúlegt
liversu mikil breyting varð á öllu, öllu, við það, að María fór i
svipanna heim og að Gunnliildur Kristín breyttist þannig, að
hún varð í sál hans svstir í stað maka. Hægt og liægt þokaðist
lífsskoðun lians inn á nýjar brautir, eiginlega gegn viljanum, það
var uppreisn gegn innsognum bemskulærdómi, eðlið, sem var
að brjótast fram og vinna sér lönd. Hann var, gegn vilja sínum
þó, að sjá það betur og betur, að þessi múgur, þetta fólk, sem
móðir lians og hann sjálfur liöfðu fætt, klætt, glatt og liuggað,
dekrað við eftir fremsta megni, þessi iðandi kös af ræflum, var
engu meira virði en flugnager, sem liafði verið lokað inni í
lierbergi og þurfti að hleypa út, losna við, til þess að þola við af
viðbjóði. Snillingarnir, skáldin, listamennirnir og vitringarnir
voru engu betri en aðrir, kannske verri, af því að þeir voru það
sem kallað er gáfaðri. En í flestu þessu fólki var þó einhver
neisti, sem það liafði fram yfir skynlausar skepnur. Hver var
sá neisti? Og var liann ekki í öllu lífi? María, móðir lians, hafði
eitt sinn sagt við hann: Á mínum æskudögum var til svonefnd
blygðunartilfinning, og ungt fólk vildi, að minnsta kosti á yfir-
borðinu, vernda lireinleik, sem við nefndum því nafni. Veiztu
hvað ég á við, sonur minn?“