Eimreiðin - 01.01.1951, Blaðsíða 50
38
LISTIN AÐ LIFA
eimreiðin
Allt í einu kom uiaður á nióti liomim, út úr kófinu, nærri því
rakst á hann. Það var nálægt ljóskeri.
„Sigurður Guðmann!“ sagði maðurinn, „en sú lieppni“.
„Hver ert þú?“ sagði Sigurður Guðmann.
„Hróar“.
„Hróar? Ég man ekki eftir þér“.
„Nei, það er ekki von“, maðurinn var mikið drukkinn, stór,
svolalegur náungi. — „En ég heiti Hróar, sjáðu, kom einu sinni
til ykkar“.
„Jæja góði, þú heitir Hróar, góða nótt“.
„Nei, þú sleppur ekki svona, maður minn, mig vantar peninga“-
„Hvað mikið?“ liann fór niður í brjóstvasann og tók upp
veskið, það var sjálfsagður hlutur.
Hróar þreif veskið af honum.
Og um leið dundi liöggið. —
Sigurður Guðmann skall, aftur á bak, á bnakkann, og lá
grafkyrr.
Hróar bevgði sig snöggvast niður að lionuni. Hattur hins fallna
manns fauk eftir hjarninu og livarf út í móðu myrkurs og liríðar.
Hnakkinn hafði lent á steini. -—
Sigurður Guðmann var farinn á eftir Maríu móður sinni inn í
þá heima, sem margir vilja þekkja, en flestir óttast.
V.
Grá nióða af rafljósi inn um örlitla rifu, við gluggatjald.
Engin þreyta, þrátt fyrir langt verk, — hafinn yfir Jirevtu.
„En þú, María Theresía?“
„Ég?“
„En þér, María Theresía?“
Hún var sofnuð, þar sem liún sat, við ritvélina.
Svaf fram á liendur sínar við ritvélina.
Ég Iiringi, og Jóhannes kemur.
„Langur vinnutími“, segir hann.
„Takið þér stúlkuna og leggið liana upp á liinn legubekkinn-
Breiðið ofan á hana. — Komið svo með smurt brauð og snittur“.
„Hvað er klukkan?11
„Fimm“.