Eimreiðin - 01.01.1951, Qupperneq 129

RITSJÁ
EIMREIÐIN
117
j .J.e* vcr’ð til, Og farifli sínar eigin
* 'r ctrauður. Mörg einkenni þess-
| a smásagna bcnda til, að þetta
uni honum takast. í þeint sumum
K auipar ^ frumlega liugsun og frjótt
yndunaraf], 8em þvorttveggja lofar
s»ou.
Sv. s.
^ I'ltiAR H 11 LA', kvcefti vjtii
(fí ^Te^ GuHmundsson, Ak. 1951
^Bókaútg. Pálmn H. Jónssonar)
jj..lr ^jðrum áruin koin út fyrsti
öre- 1,eSSa höfundar, Arftu
Va<k'.R.a,ls’ áður hafði höfundui
höfi' lneð kvæðum, seni birs
he -U e*'*r hsnn hér í Eiinr. og víðar
Sl nýja ljóðaliók hans rýrir
'ngu ],»_ . ...
|, 1 Æl 'onir, sem aður vori
jj0j, nar v*ð liann sem ljóðskáld
<i n "r llhPfyllir þær þvert á mót
8(.,n ar^an hátt. Af þeiin 46 kvæðinn
e: 1 hókinni eru, finnst ckki eit
c»nasta
l»ó \ ’ °Cm getl heitið ónýtt kvæði
gæðii' m,SJUhi seu þau nokkuð ai
fjei*m’ svo sem að líkuni lætur
l,ra ur ræður yfir orðgnótt oj
"Oind'ár'. a'Ula föður 8Íns’ GuiV
Serj 1 nðjón8sonar, en er þó al
ir áj^a sJálfstætt skáld, og ekki und
'erði r* f,a óÓruni, svo að merk
að Væði hans e.ru mörg auðiij
inguUa^nVltl tnáttug að tilfinn
hve °num er að vísu vel ljóst
°tða Í[l. re*nist «ð færa í búniiij
iU8 a^S’ ^^ð sem í huga skálds
” 18an’ 8e»i ég vildi skrila,
'crður aldrei færð í letur.
Jsrtans óð, sem á að lifa,
g C,lginn >náske rímað getnr“.
vej. p,.°nuin tekst þetta oft prýðis-
hefur aUjU' lsie,lzhuin ljóðskáldum
ieskun -te 1Zt hetur að lýsa geðhlæ
nnninganna en Heiðreki í
kvæðinu „Sunnudagur“, sem lýkur
þannig:
„Finn ég nú bezt, hve ávallt andar
lilýju
æskiinnar þeyr á minninganna hlóm“.
Kvæðið „1 bifreiðinni" er máttug
ádeila á þá kynslóð, sem flúði sjálfu
sig • og skyldu sína við heimu-
störfin i sveitum landsins, hlandin
djúpri sorg og hlygðun yfir svikiun
hennar við móðurmold og þau verð-
mæti, sein vel tinnið starf veitir.
Þetta er afhragðs kvæði.
Þessi sami tregi yfir glötuðum
tækifa-riun, vanrækslu um skyldurn-
ar við lífið og innihaldsleysi svo-
kallaðrar menningar vorrar, einkennir
fleiri kvæði skáldsins, t. d. kvæðin
„Á kvikmyndasýningu“, „Afturhvarf”
og „Búðarþjónninn", allt góð kvæði.
Skáldið er málsvari lítilinagnuns,
en heitir logandi liáði gegn falskri
inunnást valdahraskara og lýðskriun-
ara, svo seni vel keniur fram í þess-
iiin tveim vísuni úr kvæðinu „Lýð-
skruniari:
„Og hann var fús í frelsisstríð að
lialda
og fögrum orðuni heindi á hliðar
tvær.
Og snauða stéttin studdi hann til
valda
í stólinn þann, sem honiun var svo
kær.
Hann sveik ]>á alla, er uniboð lionum
fengu
og inntu uf hönduni lífsins þyngstu
gjöld.
Hann barðist fyrir því, og öðru engu,
að öðlast sjálfur frægð og mikil
völd“.