Eimreiðin - 01.01.1951, Page 34
22
LISTIN AÐ LIFA
EIMREIÐIN
þess, Marínsonur, að allt, hér á jörð, veltur á smámununum,
ekkert á því stóra. Smámunirnir koma því stóra af stað. Stór-
viðburðirnir byggjast allir á því smáa. Risatré vaxa upp af smáu
frækorni, maðurinn verður til úr ósýnilegri ögn. Guðdómurinn
hlýtur að liafa, í uppbafi, orðið til úr engu. Það eru smámunir
að þurfa að éta, drekka og anda, en enginn lifir án þess að gera
þetta, nema ofurmenni, sem eru hafin upp yfir efni, stað og
stund. Ég ætla að verða einn af þeim. En holdið hrjáir mig
ennþá. Það skal sigrað“.
Hann hallar sér út af og lokar augunum.
„Ég fer niður í húðina og hringi á bíl“, segir Sigurður Guð-
mann.
Hallgrímur opnar augun. „Þá borgarðu Sigurvalda um leið,
karlinum í búðinni, það er liann sem á húsið og skuldina“.
„Hvaða skuld?“
„Húsaleiguna, svonefndu, auðvitað. Hann segir, að ég skuldi.
Hann á skuldina. Hann á allt, sem hér er inni“. Hallgrímur veifar
hendinni, eins og liann sé að sýna allt, sem er í stórum sal. —
Sigurður Guðmann liitti Sigurvalda kaupmann og húseiganda
í búðinni.
„Ég er kominn að sækja Hallgrím S. Rósendal“, segir Sigurður
Guðmann.
„Er hann liér ennþá?“ Gamli maðurinn leit út undan sér á
pillinn.
„Vissirðu það ekki?“
„Nei, ég vissi það ekki, — hélt að liann væri farinn til f jandans,
landeyðan sú arna. Hann skuldar mér fjörutíu og fimm krónur,
þriggja mánaða húsaleigu. Hann liellti úr koppinum út um
gluggann, þetta bölvað svín! Já, blessaður, farðu með liann, —
farðu með liann, sem allra fyrst“.
„Má ég liringja á bíl?“
„Velkomið. Tíu aurar, góði, það kostar skilding að hafa sínia,
góði“.
Sigurður Guðmann greiddi tíu aurana og hringdi.
„Ég hef ekki fjörutíu og fimm krónurnar á mér“, sagði hann,
„en ég greiði þér þær um næstu mánaðarmót“.
„Ætlar þú að fara að borga fvrir hann?“