Eimreiðin - 01.01.1951, Side 44

32
LISTIN AÐ LIFA
EIMREIÐIN
frostlilátur, — nei, það var enginn lilátur. Einliver óskiljanlegur
krampi í Iiálsinum.
„Nei“, sagði Iiann, „ég þrái þig, slúlka, ég vil fá þig, eiga þig,
mér er alveg sania uin allt annað', — ég brenn, — loga, af löngun,
þrá, ginul!“ — Hún var staðin upp, en liann þreif liana og
kastaði lienni upp í legubekkinn. Hún lá þar, upp í loft, graf-
kyrr og borfði á hann.
En þá snerist Iiann á liæli, þaut út úr stofunni og skellti burð-
inni á eftir sér.
Hún lá lengi kyrr og borfði upp í loftið.
Svo sofnaði luin.
8.
Eittbvað bcfur enn raskast úr skorð'um í sálarfylgsnum liins
unga nnmns. Hjá slíku verður aldrei komist, er menn brjóta í
bág við grundvallar-áform og lífsreglur. Það’ er siðferðilegur
ósigur, og bver ósigur befur sínar afleiðingar, skilur eftir sár,
stundum illgræðanleg eða alveg ólæknandi. Mjög sjaldgæft, að
þcss konar meiðsli læknist að fullu. En undarlegt er það', að
gcgn því glataða koma oft önnur verðmæti, engu lakari en þau,
er tapazt bafa, stundum mikið' dýrmætari.
Þegar Sigurður Guðmann gckk til vinnu sinnar daginn eftir,
var bann, þótt liann gerði sér ekki grein fyrir því, annar maður
cn sá, er liafði beðið cftir Gunnhildi Kristínu um nóttina. Hann
leil inn í stofuna, áður en liann fór. Þar á legubekknum lá
stúlkan enn, í regnkápunni og með skóna á fótunum og svaf.
Sólin skein á fallegt, sakleysislegt barnsandlit Jtessarar tvítugu
stúlku. Hann tók af lienni skóna og breiddi ullarleppi yfir liaini,
bún opnaði augun snöggvast, leit á bann og sagði: „Kysstu
mig“. Og bann laul ofan að henni og kyssti liana beint á munn-
inn, saklausan, lítinn koss.
Og upp yfir sárindi ósigurs næturinnar reis bjarmi nýrra til-
finninga, því var þetta ósigur? Vissulega. Hann vissi, að með
þessum lilla kossi, var bún, systir lians, að þakka lxonum fyrir
það, að’ hann hafði ekki fullkomnað' sigur sinn yfir lienni, þá
um nóttina, er hún gafst upp. Hann hryllti við að hugsa til þess,
því liann skildi, að með því að’ gera liana að ástmey sinni liefði
liann svift liana því eina, sem eftir var í sál liennar af breinleika