Eimreiðin - 01.01.1951, Blaðsíða 124

112
brjósti uni hann. „Skelfilegur lunta-
gangur er þetta hjá þér“. „Kemst þótt
seint fari“, átti liöf. að láta hóndann
svara þeiin.
Enginn hóndi, seni vettlingi getur
valdið', vanrækir að kaupa þessa hók.
Hún verður lesin hátt á kvöldin í
sveitunum til dægrastyttingar og fróð-
leiks.
Jón Stejánsson.
ÚR FÓRUM JÓNS ÁRNASONAR.
Finnur Sigmundsson bjó til prent-
unar. Fyrra bindi. Rvík 1950.
(HlaSbúS). Bréf látinna nierkis-
manna eru jafnan vinsælar bókmennt-
ir. Bæði er það, að þau geta oft verið
(og eru) stórfróðleg og bráðskennnti-
leg, og auk þess eru inenn þannig
gerðir, að þeir hafa ganian af að
linýsasl í einkalíf náungans, jafnvel
þótt sá náungi sé löngu kominn und-
ir græna torfu og allir þeir, er við
mál koma. I hréfum eru margir
leyndardómar, sem ritarinn trúir eng-
um fyrir nema sínuni allra nánustu
vinum, i það eruin við oft, já oflast,
sólgnust. Alinenniugur getur senni-
lega rólega skrifað hréf um sín við-
kvæmustu inál. Enginn fer að skoða
slíkan liégóma, — þó er aldrei að
vita? Oðru máli gegnir um fræga
menn og fram úr skarandi. Þeir
ættu aldrei að skrifa neinum hréf,
ncma með það fyrir augum, að hréf-
ið verði kannskc prcnlað eftir nokk-
ur ár. Því hréf slíkra inanna eiga
engan rétt á sér; jafnvel ekki hréf
frá móður til sonar, eða unnusta
til unnustu o. s. frv. Bréf uiu áslir
í meinum og allra viðkvæmustu mál
hafa verið prentuð og seld á opin-
berum markaði. Þó hefur lítið verið
gert að slíku hér á landi. Til cr það
eimreiðin
þó, shr. Skírnir, síðasta hefti. Eg
kann ekki við það.
Oft er mikill fengur í bréfum, ef.
vel er valið og smekklega. Má þar
nefna hréf þau, er Finnur Sigmunds-
son hefur séð um útgáfu á, en þaU
eru:
Bréf Ingibjargar Jónsdóttur l'*
hróður hennar, Gríms amtmanns.
„Húsfreyjan á Bcssastöðuiu" (Hlað'
húð, 1946).
Bréf Gríms Thomsen og varðaiuh
hann, „Sonur gullsmiðsins“ (Hla(h
húð, 1947). Orkar þó tvímæl>8’
hvort ekki hefði átt að sleppa nokkr-
um af hréfunum í síðar laldri hók-
En Grímur var sá öndvegismaður,
sein vitringur og skáld, að liann þohr
smágalla, sem kann að hafa erg[
hans nánustu, þótt óþarfi virðist "u
að vekja slíkl upp. Bréf Gríms sýna
liinn unga, stórhrotna höfðingja, sen>
aldrei vildi láta í minni pokann uU
vera hornreka, ]>ótt það kostað'
nokkuð að lifa höfðingjalífi. Mik'h
fengur var aö bréfum þessum. Áf
fáu niá eins læra að þekkja inc""
og af einkabréfum þeirra. Ofl skrif*'
menn þessi hréf þegar eitthvað an""
að, eða þá hinsvegar, cr eitth'að
hefur stórlega glatt menn. Eru me»"
þá opinskárri en ella og aflijúpa si""
innri niann. Má l. d. greinilega SJ“
þetta á bréfum Malthíasar Jochun'6
sonar, sem er mjög einlægur og °P),>
skár í mörgum bréfuin sínum.
Jón Árnason, þjóðsagnasafnari""
frægi, var eitt af mikihnennuin y0)
um á 19. öldinni. Hann réðist í þí° .
sagnasöfnunina, enda þótt hann vicrl
störfum hlaðinn. Áhuginn var frí),)l
úr skarandi, enda hann, er réði "r
slitum i hinu mikla starfi. Það f
nær því ólrúlegt, hversu miklu J"1
kom í verk á stuttuin tíina. En sta
þrekið hefur verið frábært. Sést J,a
BITSJÁ