Eimreiðin - 01.01.1951, Page 98

86
GRETTISBÆLI í ÖXARNÚPI
EIMREIÐlN
II.
Máske slílcan morgun fyr’ mörgum hundruö árum
maður sekur einförull kom á Núpsins brún.
Ytra harSur, járnkaldur, innra mæddur sárum,
hann yfir skyggndist, grundandi, sveit og f jarlæg tún.
Hans augu fjarskyggn reikuöu yfir sveit aö Garöi,
hvar óvinur hans, Þórir, í nægtum sat og ró,
en grimmur meir en ártug þó eklcert víti sparði
þeim auðmditla garpi, sem fyrr hann kom á skóg.
Þá krafðist tíðarandinn að hefna harma sinna,
svo högg með vöxtum greiddist og blóðskuld yrði kvitt,
og Grettis ofsókn skyldi það gefa Ijóst til kynna,
í Garði byggi höfðingi, fær að vernda sitt.
Þó Grettir væri þar fyrir hæpnum hafður sökum,
þess hlaut inn rammi að gjalda, að fáir studdu hann.
Hans mál var sótt á þinginu meira af kappi en rökum
og mætum þegni snöggbreytt í dræpan skógarmann.
Því skyldi engan f urða þó skyggði hvassar brúnir,
þá slcörpum sjónum útlaginn heim að Garði leit,
því áratugar skógganguv ristir djúpar rúnir,
og rauna-stríð ’ins þögla ei neinn að fullu veit.
En hérað þetta býr yfir huldum töfra-mætti,
svo hugur mannsins vansæla aðra stefnu tók:
Sú morgunstundin broshýra mýkti raunadrætti
og minningarnar dró fram úr hugans luktri bók:
Hann minntist vorsins blíðu á morgni daga sinna
og Miðfjarðar við hásumar-slcrúð og fuglaklið,
og bernsku-drauma — heillandi vonalönd að vinna
sem vænsti ættarlaukur, að göfgra frænda sið.
Þá brást ei móðurkærleikinn hverri von að hlynna,
áð hvetja dáðir, bencla á göfug sjónarmið;