Eimreiðin - 01.10.1952, Síða 12

228
VIÐ ÞJÖÐVEGINN
eimreiðin
þeir samúð landsmanna og fóru héðan með her sinn að styrjaldar-
lokum í fullri sátt við stjóm vora og sjálft fólkið í landinu.
Eftir að Bandaríkjamenn tóku hér við landvörnum, að ósk vor
sjálfra og með sérstökum samningi, hafa verið uppi öfl, sem vinna
að því að spilla þeim samningi og koma af stað úlfúð milli lands-
manna og hins bandaríska landvarnarliðs. Þessum öflum hefur
að vísu ekki orðið mikið ágengt. Það er auðvitað öllum mönnum
með opin augun Ijóst, að margvísleg
Landvarnasamningur vandamál geta upp komið milli heima-
og Atlantshafsbandalag. manna og herliðs úr framandi landi, sem
setu hefur hér um fleiri ár eða færri.
Þau vandamál ber að sjálfsögðu að leysa með aðgát og festu, eins
farsællega og unnt er. Þar er mest undir sjálfum oss komið,
manndómi vorum og þjóðarþroska. En þegar traustið á þjóðmenn-
ingu vorri er ekki meira hjá oss sumum en það, að telja oss ofviða
að sjá erlenda hermenn utan einangraðs svæðis á útskaga eylands
vors, þá er íslenzku lundarfari yngri sem eldri landsmanna og
skapgerð þeirra háðung sýnd að ósekju. Sannleikurinn er sá, að
uppi er áróður gegn samvinnu vorri við Engilsaxa, sem vér erum
þó samningsbundnir um gagnkvæma aðstoð ákveðið skeið, bæði
samkvæmt landvamasamningi vorum við Bandaríkin og Atlants-
hafssáttmálanum. Þá samninga ber oss að halda eins og sæmir
sjálfstæðri, fullvalda þjóð, en segja upp ella, þegar tímabært þykir>
á virðulegan hátt, svo sem horskri þjóð sæmir, og standa um vorn
hlut í þessu máli saman í eindrægni og af manndómi. En látum
ekki torvelda heilbrigða samvinnu við vinaþjóðir um landvarnir
vorar, sem um leið er mikilvægur þáttur í landvömum hins vest-
ræna heims. Er hætt við, að þeir, er verða að gjalti við að sja
merki um framkvæmd þeirra varnaraðgerða hér á landi, sem ver
höfum sjálfir samþykkt að fela erlendum mönnum, mundu tröll-
riðnir, ef til árásar kæmi á land vort. Vér vonum, að til slíkrar
árásar komi aldrei. En ef vér ekki stöndumst þá prófraun, sem
algert afnám fyrri tíma einangrunar lands vors og þjóðar hefur
í för með sér, með samþykkt samningsins við Bandaríkin og inn'
göngu vorri í Atlantshafsbandalagið, þá ættum vér sannarlega
ekki að vera að fitja upp á þátttöku, ýmist gagnslausri eða jafn'
vel skaðlegri, í ýmsum erlendum samtökum, Evrópuráði, Norður-
landaráði og öðrum fleirum, sem enga praktíska þýðingu virðast
hafa fyrir vora fámennu þjóð, en kosta stórfé á íslenzkan mæh'
kvarða. En nú hefur oss verið boðið á undirbúningsfundi þessara
ráða og fleiri, og einhverjir erlendir fulltrúar hafa kannske hvatt