Eimreiðin - 01.10.1952, Blaðsíða 17

eimreiöin
TÝNDI FOSSINN
233
um eigin helga reit, í sínu eigin brjósti — inni í sál sinni.
— Þar er týndi fossinn!
n.
Hallur Hallssonur var borinn og barnfœddur í einum ís-
landsfjaröa austanlands. Þar opnuðust honum augu mót ljósi
°g lífi. Þar bar hann sitt barr frá æsku til unglingsára. Þar
heyrði bann og nam, í hrynjanda fossins, töfrandi tóna-
galdur og seiðandi söngva, er heilluðu æskuhugann og vöktu
astaþrá unglingsins. En örlögin eru óskiljanleg, og ekki var
honum Halli ætlað verksvið á þeim vettvangi, er æskuvonir
hans unnu heitast. Vék hann þá til Vesturheims ásamt föður
sínum og fjölskyldu og sat þar í sextíu ár. Allan þann tíma
átti Hallssonur í huganum geymdan lítinn foss fagran í Ytri-
Hrýtánni á æskustöðvunum. —
Loks lagði Hallur á liafið, sjötugur að aldri og sjö árum
betur, til að finna fossinn. Þessi foss hafði ávallt dunað
dátt og áin niðað notalega í hans eigin hlóði, allt frá blautri
bernsku. Elli er æska á vissa vísu, ekki alveg eins og ung-
seskan, en þó sem annar póll ævinnar, jákvæður eða nei-
Lvæður eftir atvikum. Ennþá niðaði í hlóði öldungsins og
sóng í sálinni æskuljóðið um fossinn fagra í Grýtánni góðu.
Lað var Jónsmessudraumur drengsins, sólarveröld sálarinn-
ar? vakinn af vorúð og unaði, dásemd og mýkt lygnufagurs
fjarðar — Seyðisfjarðar. Þar átti Hallur sín helgustu vé. Þar
var fagri fossinn kliðmjúki, er steyptist fram af lágum stand-
klettum fyrir utan og ofan litla nýbýlisbæinn þeirra þar, er
Hallssonar góði faðir hafði gert á Grýtáreyrinni, allt með
stnum eigin einyrkjaliöndum. Þar var hæð eða hóll, er faldi
lossinn sýn, séð frá nýbýlisbænum niðri á Grýtáreyrinni.
Þangað, er fossinn féll, varð Halli oft reikað æskuungum.
nú, eftir sextíu ára söknuð, sá hann þangað enn, eins
°g ungur, hvert sinn, er hann hugsaði heim. Enn fann hann
þessi einkennilegu áhrif og teygaði tónana, er honum þóttu
sv° undurþýðir og ætíð voru í ljúfu samræmi við líðan hans.
^8 hann sá inn í víðfeðma vornóttina, blundandi í sál sinni.
Þá var sem svanakvak syngi um æskustöðvarnar allar og
v*ngjarnlega litla nýbýlisbæinn foreldranna, er byrgði sig,