Eimreiðin - 01.10.1952, Qupperneq 62

278
MANNASKIPTI
eimreiðin
að hún var bara á innislopp. Ég hafði meira að segja grun um,
að hún væri talsvert fáklædd innan undir. Ég treysti mér ekki
til að horfa upp á þessa hjónabandshamingju, og af þvi að
mér var vel til Hermanns, hætti ég að venja þangað komur
mínar.
Það fór líka eins og mig grunaði. Næstu vikur fylgdist ég
með því, hvernig Hermann smátærðist upp, án þess að geta rétt
honum hjálparhönd. Hvar sem við hittumst í bænum og hve-
nær sem ég ætlaði að taka hann tali, var hann alltaf á hraðri
leið heim til konu sinnar. Reiðarslagið hlaut að skella á þá og
þegar Og auðvitað skall það á. En ég var ekki viðstaddur. Var
á nokkurra mánaða ferðalagi um landið í opinberum erindis-
rekstri. Eða svo lætur maður það heita í fréttunum. Þegar eg
kom heim aftur, fann ég það á mér, að eitthvað hefði komið fyi'ir
Hermann. Ég stóð mig að því hvað eftir annað að líta fyrst a
andlátsfregnirnar í Morgunblaðinu. Loks afréð ég að spyrjast
fyrir um hann, en þá var hann horfinn. Enginn vissi hvert.
Menn héldu þó, að hann væri á lífi. En hvort hann væri fluttur
til Ástralíu eða sæti alþjóðamót úti í löndum, vissu menn ekki-
En svo fannst hann einn góðviðrisdag. Einhver dularfull
rödd talaði við mig í síma, en vildi hvorki láta nafns né númers
getið, og sagði að vinur minn, Hermann, sæti inni á tiltekinm
knæpu i Hafnarstræti. Þar gæti ég fundið hann, ef mig langaði
til að sjá hann aftur í þessu lífi. Mig langaði til þess. En þó vat
mér um og ó, þegar á átti að herða.
Ég fann Hermann sitjandi á stól á nefndum stað undir greini-
legum áhrifum áfengis. Hann var næstum út úr fullur.
— Veiztu hver sat á þessum stól? sagði hann, þegar hann
þekkti mig.
— Það veit ég ekki, sagði ég. Þú situr á honum núna.
— Geri ég það? hváði hann. Það er rétt, mjög skarplega at-
hugað hjá þér, sagði hann. Og eftir nokkra stund bætti hann við-
— Hún Lilja sat á honum. Þú þekkir hana Lilju, konuna
mína. Er það ekki? Allir þekkja hana. Það eru orðin manna
skipti, skal ég segja þér.
— Það er svo sem auðvitað, sagði ég. Þú hefur verið rekinn
og annar tekinn í þinn stað.
Hermann horfði á mig hryggum brennivínsaugum.