Eimreiðin - 01.10.1952, Qupperneq 64

280
MANNASKIPTI
EIMREIÐIH
heimsækja hana í tíma og ótíma. Og það jafnt, hvort sem hann
var af bæ eða á. Einu sinni skrapp hann heim úr vinnu klukkan
tvö. Þá situr hún við rauðvínsdrykkju með Kristjáni Kristjáns
syni, gömlum vini sínum, auðvitað i innislopp.
Jú, jú, ég mundi eftir sloppnum.
— Náttúrlega hefurðu kastað honum út?
—■ tJt? Hvort ekki. Ég senti glösunum lengst út í horn, dró
hann á kraganum upp úr stólnum og sparkaði honum með til-
hlýðilegu afli út úr dyrunum. Síðan hafði Hermann sett henni
stólinn fyrir dyrnar.
— Ég fyrirbýð þessum vini þínum að koma oftar inn fyrir
mínar dyr, heyrirðu það?
— Þá kemur hann bara inn um mínar, sagði Lilja.
— Ef ég kem oftar að honum hér, þá--------
— Þá hvað? sagði Lilja. — Þá skiljum við, ætlaðirðu víst að
segja?
En það var orðið, sem Hermann óttaðist. Allt fannst honum
hann geta borið fremur en skilnað. Og Lilja hefði tekið hann
strax á orðinu. Hún hafði oftar en einu sinni haft á orði, að
það sem hann hefði gert fyrir hana, væru smámunir hjá þvl-
að hún fórnaði honum beztu árum ævi sinnar. Nei, það eina,
sem Hermann gat gert undir þessum kringumstæðum, var að
rjúka aftur út og drekka sig fullan.
— Og eftir ástandi þínu núna að dæma, þá virðast þessar að-
gerðir þinar hafa horið lítinn árangur.
Árangur? Kristján var kominn aftur daginn eftir. Það hafði
Hermann sannfrétt. Og því fleiri aðgerða, sem Hermann hafði
gripið til, því lengra hafði Lilja og vinir hennar fært sig UP?
á skaftið. Eiginlega lægi nú ekkert annað fyrir en að drekka sig
í hel, sjálfsmorð til vara.
Þar var ég vini mínum ósammála.
— Þú hefur aldrei beitt sterkasta vopninu, sagði ég. — Þú átt
að segja skilið við hana, ef hún bætir sig ekki. Þá fara að renHa
á hana tvær grímur. Svoleiðis konur meina ekkert, sem þ‘cr
segja.
— Jú, hún tekur skilnaðinum, sagði Hermann vonleysisleg3-
— Það geturðu hengt þig upp á.
— Nú, og þó svo færi, þeim mun betra.