Eimreiðin - 01.10.1952, Qupperneq 65

KIMREIBIN
MANNASKIPTI
281
— Nei, ég get það ekki, ég elska hana svo heitt, sagði Her-
mann. — Þá er betra, að ég fari í hundana.
'—■ Þú ert nú í þeim hvort sem er. Og það skaðar ekki að
reyna hitt og vita, hvað hún segir. Þú getur þá slegið öllu upp
í grín.
Hermann leit á mig.
— Upp í grín? Upp í grín? Svo hló hann og tæmdi glasið
sitt.
Því miður gat ég ekkert gert frekar fyrir vin minn, Hermann.
Hann var óafturkallanlega farinn í hundana. Ég byrjaði á eftir-
^iaslunum hans á leiðinni heim.
Eitthvað tveim mánuðum síðar sat ég yfir síðdegiskaffi á Hótel
^org. Allt í einu er ég ávarpaður hjartanlega. Ég ætlaði ekki að
Þúa mínum eigin augum. Fyrir framan mig stendur Hermann
1 hreinum og pressuðum fötum, feitur og sællegur. Auðvitað var
eg löngu búinn með eftirmælin.
• Ég þakka þér fyrir orðið, sagði hann.
Orðið, hvaða orð? Seztu, og segðu mér fréttir.
■ Hún tók mig á orðinu, hún tók skilnaðinum, hún Lilja.
Til hamingju. Var það ekki sárt?
Sárt? Nei, eiginlega ekki, þegar ég var búinn að segja það.
En auðvitað hefði ég tekið hana í sátt aftur, ef hún hefði ekki
Verið stungin af með Kristjáni, þegar ég vaknaði daginn eftir.
Og hvar er hún núna?
_ Veit það ekki, hef ekki hugmynd um það. Hún sótti dótið
S1h, á meðan ég var í vinnunni. En ég læt fljótlega hafa upp
a henni til að ganga formlega frá öllu.
~~ Og nií ertu aftur húsbóndi á þínu heimili?
. ht, og búinn að ráða mig aftur sem harnfóstru tvisvar í
viku.
, Það gleður mig sannarlega, að þú skyldir ekki hafa farið
1 hundana í Hafnarstræti, sagði ég.
há varð Hermann alvarlegur í bragði.
Það gleður þig, en mig tekur það sárt. Mér þótti, skal ég
Seg]a þér, töluvert mikið vænt um hana.
^ið horfðum lengi þegjandi hvor á annan. Við höfum sjálf-
Sagt verið að hugsa um það sama: Mannaskipti.
Sveinn Bergsveinsson.