Eimreiðin - 01.10.1952, Side 82

298
RITSJÁ
EIMIÍEIÐIN
að hugsun eða meðferð, eru þau ekki
illa kveðin. Mörg þeirra eru saknað-
aróður til þess, sem var, og sum um
drauma, sem eiga eftir að verða að
endurminningu. Um örlög, sem enda
í söknuði, er kvæðið Ljúflinga-Árni,
kvæði, sem hugsað er til enda. Góð
liugsun er í kvæðinu Brotinn haugur,
en ekki nógu vel ort. Sterkasta kvæð-
ið er Hljómtöfrar. Það er afl tóna-
flóðsins, sem auðsjáanlega kemur
sterkustu róti á huga skáldsins. Það
er gestur í framandi landi, er hljóm-
töfrar hljómsveitarinnar í borginni
ná tökum á honum:
-----Mér finnst, að þrautir og
þjáning batni
í þrastalundi, hjá svanavatni,
og bjart undir sól að sjá.
Samt. er mér dapurt og þungt í þeli.
Því veldur tónanna flóð,
eins og hljómbrimið í sér feli
eldregn frá glitrandi stjörnuhveli,
hrynjandi heita glóð.
Læsa sig gegnum lifs míns æðar
logar frá tindum efstu hæðar
og brenna mitt hjartablóð.
í þessu kvæði fá tilfinningar skálds-
ins útrás. Hann er hér einn saman
með listgyðjunni og sameinast henm
í heitu, stuttu augnabliki, „í sælu og
sorg“.
Þá eru líka þýdd kvæði í bókinm
úr ensku og sænsku, flest eftir Shel-
ley, í þokkalegum búningi. Beztum
tökum nær hann á kvæðinu Við er-
um sjö eftir William Woodsworth.
En það er líka eðlilegt og ferskt i
hinum íslenzka búningi.
öllum alvarlegum ljóðunnendum
er bókin Anganþeyr geðþekkur lestur.
Sveinn Bergsveinsson.
Pétur Sigurðsson: VANDAMÁL
KARLS OG KONU. Rvk 1952
(1safoldarprentsm.).
Ef Pétri Sigurðssyni hefur sjálfum
fundizt orð sín falla í góðan jarðveg
á fyrirlestraferðum sínum, þá átti
hann að láta þar við sitja, en ekki
gefa erindin út á prenti, þar sem
hægt er að lesa þau með yfirvegun.
Kostir hins talaða orðs eru, að það
rennur í tímans skaut og kemur
aldrei til baka, en hið ritaða orð getur
angrað höfund sinn til æviloka. Það
er ekki nóg að vilja vel til þess að
skrifa bók. Sjaldnast verður heldur
talið nægilegt að telja upp allar þær
ávirðingar, sem fyrirfinnast í þjóð-
félaginu, ef ekki er bent á skynsam-
legar leiðir til úrlausnar. Pétur Sig-
urðsson bendir á leiðir. Ekki vantar
það. En það er enginn þjóðvegur.
Hann fer þar sína eigin smalagötu.
Æskan vill skemmtanir, segir Pétur.
Við eigum að veita henni hollar
skemmtanir, vinnugleði. Ráðið til þess
eru sérskólar karla og kvenna. Ungu
stúlkurnar eiga aðeins að búa sig
undir heimilisstörfin, svo að þær taki
ekki störfin frá piltunum. Unga fólk-
ið vill giftast, segir Pétur. Enn er
bjargráðið: Sérskólamir, stúlkurnar á
öðrum básnum, piltarnir á hinum.
Einn kaflinn er um mannrækt og
kynbætur með saman tíndum fróð-
leik úr dönskum blöðum og amerísk-
um tímaritum. Úrvalsfólkið á að velj-
ast saman, og taka skal upp giftingar-
sið forfeðra vorra og aftakast öll
girndarráð. Aftur á móti á að vana
allt úrhrakið. (Hinn mikla fjölda úr-
hraks og hættuna, sem stafar af þvi,
fær Pétur úr amerískum timaritum),
því að tölurnar sýna, að því fjölgi
iskyggilega óðfluga. Hvernig allt
miðlungsfólkið, sem mér skilst að