Eimreiðin - 01.01.1953, Síða 35

EIMREIBIN
1 MJÖAGILI
23
— Voru þið trúlofuð?
Hver? spurði hún áfjáð og hætti að hreyfa hnífinn.
Þú og — og — Jóhann, sagði ég og varð um leið
skömmustulegur. Ég er viss um, að ég hef roðnað upp í hárs-
rætur.
Hún horfði á mig starandi augum nokkur andartök, áður
en hún svaraði.
. Þykist þú hafa vit á svoleiðis. Hún vipraði kinnarnar,
ems og hún ætlaði að brosa. — Já, miklu meira en það, sagði
Un með áherzlu. Svo hætti hún að horfa á mig, laut höfði
hvíslaði: — Á ég að segja þér það? Þú mátt engum segja
ha • Aldrei nokkurn tíma. Hún þagnaði aftur og sleit upp
andfyiií sina af mosa með þeirri hendinni, sem hún hélt á
hnífnum í.
' ^ið áttum bam. Ég var nærri því búin að eignast barn.
Naerri því! Hvernig þá? spurði ég og gat ekki dulið
Undrun mína yfir þessu síðasta í frásögn hennar.
v '^a> Það var áreiðanlegt. — Það bara fæddist ekki. —
hefur liklega dáið, þegar hann fór.
g sagði ekkert, en fór að horfa suður yfir gilið. Mér
syndist hálft í hvoru vera komin styggð að nokkrum kindum
UPP við brún.
, held þeir séu að koma að framan, sagði ég og stóð
UPP.
^ ún lét beinið falla úr kjöltu sinni niður í mosann, lokaði
ni num hægt og varlega og stóð upp.
. . ^u niátt aldrei segja það. Aldrei nokkurn tíma, bað
Un með alvöruþunga, um leið og hún rétti mér hnífinn.
Nei, nei, svaraði ég sannfærandi, en setti svo upp svip
^angnaforingja: — verð að færa mig ofar aftur, en þú
þ a slálfsagt vera einhvers staðar um þetta bil, bara láta
verð^k* renna ut yfir gihð, heldur beina því niður að sunnan-
g veit ekki hvort hún tók eftir þessum ráðleggingum
okk ’ BPa ger®i sar fnha gnein fyrir ábyrgðinni, sem á
herð ^ ^ðvitað var ábyrgðin líka þyngst á mínum
0„ sem gangnaforingja. Hún þurrkaði sér um munninn
s iauk af nefbroddinum. Svo leit hún á mig og sagði: