Eimreiðin - 01.01.1953, Síða 59

EIMREIÐIN
AÐRAR DtJFUR
47
°g nærgætni — og nær ótrúlegri þrautseigju og þolinmæði. Hér
er frúin sjálf, sem verður að beita allri æsku sinni og fjöri
til að vekja værukæran maka sinn og einkastegg.-------------
% hef lært allmikla „dúfnafræði“ þessi tvö sumur við glugg-
ann niinn. Ég get setið við ritvélina mína og gefið hjónaleys-
Unum hornauga alltaf öðru hvoru án þess að tefja mig frá verk-
um. Mig stórfurðar, hve ólíkar dúfur eru að eðli og innræti,
eugu síður en við hinir tvífætlingarnir.
Sólþrunginn vordaginn situr steggurinn langtímum saman yfir
a s^aþakinu andspænis íbúð sinni og kúrir þar dottandi í hnipri
afX| Vanda. Innan skamms kemur frúin svífandi niður til hans
a hlaklausum vængjum, létt og grannvaxin. Hann rumskar ekki.
Hún
sezt við hlið hans og nuddar sér upp við hann. Kippir ofur-
hið í hann og kitlar hann með nefinu, sérstaklega þó á hálsi
°g hrjósti. En hann er ónæmur og kitlar alls ekki. Loksins vaknar
ann þó og lítur upp og virðist alveg forviða á þessari frekju.
há tekur hún hann um hálsinn og sveigir hann fram og aftur
Urn hríð. — Hún vefur hálsi sínum í hálfhring utan um hálsinn
a ^honum og kyssir hann fast og lengi: Þrýstir nefi sínu eða
Ur sig fasta í hrúðurhnútana uppi við nefrót hans þeim megin,
Sern frá henni snýr. Hún er kvik og snögg í hreyfingum og
lnnilega ástleitin. En er það virðist engan árangur ætla að bera,
sem henni renni í skap. Hún kyssir hann enn heitara og
'6fur sig enn fastar um háls honum og hristir hann og skekur
an heillanga stund. — Og loks virðist hann vakna fyllilega.
q ann lítur á hana sýnilega forviða á þessari látlausu ástleitni.
g hann virðir hana fyrir sér með rólegri forvitni:
»Nei-i, hvað, ert þú þá hérna!“ Og nú fer hann að veita henni
n'lnari ufhygli. Hún verður öll að vakandi von og bíður með
^Pmn faðminn. En hann er framvegis daufur og lítið ásthneigð-
r- Hún verður að endurtaka ástaratlot sín nokkrum sinnum
n- Og þá l0]jS lætur hann tilleiðast, fyrirhafnarlaust. Það er
, sým hann henni einhverja alveg sérstæða tillátssemi og
serstaka.
an fljúga þau upp og út í geiminn. Mér er samt nær að
a5 að hann nenni varla að fljúga, geri þetta aðeins fyrir
axir að látast fara i brúðkaupsflug, — spottakorn. — En í
^mingjubænum — sem allra stytzt!