Eimreiðin - 01.10.1959, Síða 55

EIMREIÐIN
293
Þykir líka vænt um mig. E£ til vill hefur það blindað þig.
Bresti og slæpingshátt í fari mínu ert þú að vísu fær um að sjá,
°§ komið getur fyrir, að þú segir það, sem þér býr í brjósti.
En um hitt, aðalatriðið, köllunarstarf mitt, hefur þú aldrei
,arið hörðum orðum. Það ættir þú að gera. Hvers vegna gerir
bú það ekki?“
Hann dýfði pennanum í blekbytuna og fór að teikna á
1 úveskið. Hann þagði og beið.
»Eg dáist að þér,“ sagði hann lágt, eftir nokkra bið.
»Þú berð líka ábyrgð," hélt hann áfram í sama raddblæ.
»Bað dregur ekki úr minni ábyrgð. En þú berð ábyrgð gagn-
vart sannleikanum í öllum greinum. Ég get ekki ímyndað
lllcr, að þú sért blind gagnvart mér. En þú vilt hlífa mér. Þér
bykir of vænt um mig. Þú gengur þess ekki dulin, að ævistarf
nntt verður að atvinnuvegi, en jm segir ekki neitt. Þú getur
c'kki fengið af þér að særa mig, María, jafnvel þótt það gæti
hætt úr bölinu. En þá átt þú líka sök á þessu.
»Já,“ svaraði hún.
Hann reis úr sæti, en settist aftur.
»Barnakollarnir á bak við borðið," hélt hann áfram, „urðu
lller ofraun, ég varð að fara. Já, ég varð að fara. Ég hljóp eins
°§ þjófur, sem komið er að óvörum. Gleymdu því ekki, að
pessi börn eiga að koma til spurninga til mín, og ég á að fræða
* au Urn veginn, sannleikann og lífið. Einmitt égl“
»Það fór víst bezt á því, að jiú fórst ekki inn til þeirra,"
sa§ði hún.
»Einmitt ég!“ tautaði hann. „En Jiú sagðir eitthvað."
»Það var gott, að þú fórst ekki inn.“
»Gott? Já, kannske. Já, fyrst ég er Joessi ræfill. Hægt er að
Ueyksla smælingjana, og vei þeim, sem hneykslunum
veldur.“
Hann sat þegjandi stundarkorn og hlustaði á suðuna í
* mPaljósinu og lága óma innan veggja heimilisins.
”Er hún sofandi?" spurði hann.
^ún stóð á fætur og fór inn í svefnherbergið. Hann leit
1 á hana, þegar hún kom aftur. Hún settist hljóðlátlega
°§ sagði ekki neitt.
”Þakka þér fyrir,“ sagði hann.