Eimreiðin - 01.01.1971, Blaðsíða 42

38
EIMREIÐIN
Þrír eftir fram í, einn fær sér
blund, tveir fleygja sér í kojurn-
ar til að sofa.
íslands hrafnistumenn.
Vart getur að líta ósamlitari
hóp en áhöfn á humarveiðibát.
Skipstjórinn á til dæmis að taka
mjög fátt sammerkt með kokkn-
um, kokkurinn fátt með stýri-
manninum, stýrimaðurinn með
vélstjóranum. Þessir menn eru
konungar, hver í sínu ríki: Skip-
stjórinn yfir tækjum í stýrishúsi,
kokkurinn yfir kabyssu og búri,
vélstjóri yfir vélakraminu, stýri-
maðurinn yfir lest og dekki.
Þarna ráða þeir ríkjum einir
sér, virðandi yfirráðarétt hvers
annars, eins og bezt gerist að
siðaðra rnanna hætti.
Þá standa uppi um borð tveir
landlausir, annar vélamaður og
blókin. Ætla mætti að það lægi
ljóst fyrir að annar vélamaður
tilheyrði vélinni, eða vélin hon-
um, eftir því hvernig staðið væri
að málum. En málin eru oft
flóknari en virzt getur í fljótu
bragði: annar vélamaður þarf
aldrei að hafa séð vél í bát.
Ráðning slíks manns á báta er
einvörðungu að þakka hinum
undraverða og dásamlega ár-
angri hinnar stríðandi verka-
lýðsforystu.
En liittist nú svo á, að hann
hafi augum litið slíkt þing, þá
þarf það alls ekki að vera vélin
sú, sem liann er annar æðsti mað-
ur að. Því sé yfirvélameistari sér-
sinna og sjálfum sér nógur, það
er að segja virkilegur yfirvéla-
meistari, þá ver hann ríki sitt,
jafnt fyrir sínum undirmanni
sem öðrum óviðkomandi aðil-
um.
Þannig bar það því til á um-
greindri veltikollu, að annar
vélamaður var gjörsamlega land-
laus rnaður, svo og blókin, hvað
áður greindi. Því var það, að
þessir tveir landlausu hrafnistu-
menn felldu hugi saman, svona
til að draga úr mestu sárindum,
landleysisins, eftir því sem verða
mætti hverju sinni. Þetta varð
svo aftur til jress, að þeir tveir
ræddu oft saman um eitt og ann-
að af sínum áhugamálum, svo
sem háttu ríkjandi embættis-
manna skipsins, beinakexið og
blessaðan humarinn, og greindi
fátt á um niðurstöður. Þessi ltlý-
hugur þeirra hvors til annars fór
dagvaxandi, og þar kom að ekki
mátti svo á annan halla, að hinn
brygðist ekki til varnar. Varð
þeim þetta hin mesta hlíf í erf-
iðri baráttu við drottnandi aðal.
En dag einn, aldeilis óforvar-
endis, tekur yfirvélameistari sótt
eina harða, sem á samri stundu
dró hann til ómeðvitundar. Sáu
skipverjar ekki annað ráð vænna,
hafandi reynt lyfjabúr skipsins
að fullu með misjöfnum ár-