Eimreiðin - 01.01.1971, Blaðsíða 49

ASKAN
45
höfðu smám saman tínt tölunni.
Nú var allt hljótt á bylgjum ljós-
vagans. Ekkert rauf þögnina
nema undarlega hvíslandi vind-
urinn sem í eflablandinni van-
trú virtist segja sögur af útbrunn-
um heimsveldum, af kynlegum
drepsóttum sem engu kviku
eirðu, af geislavirku úrfalli og
banvænum eiturgufum.
Sagnfræðingurinn snérist á
hæli. Ekki var til neins að hugsa
um Jnað, — brátt næði röðin hon-
um eins og öðrum. í bezta falli
liðu enn tveir til þrír sólarhring-
ar þangað til. Hann gekk hæg-
um skrefum meðfram bóka-
veggnum og strauk annars hug-
ar með hendinni eftir röðum
margbreytilegra kilja. Hér í þess-
um bókum var hún skráð þessi
ótrúlega saga. Frá fyrstu reik-
andi skrefum og allt fram á þenn-
an dag. Allt fram á atburði síð-
ustu daga sem aldrei yrðu brotnir
til mergjar og reifaðir af honum
eða kollegum hans. Sjálfur hafði
hann eytt lífinu fyrir lítið, við
að halda saman sögu sem enginn
átti eftir að lesa. Skyndilega
hlupu fingur hans yfir eyðu í
óbrotinni röð kiljanna. Hann
hrökk upp frá hugsunum sínum
og leit upp. Litlum bæklingi
hafði verið troðið inn á milli
skinnbundinna sögubókanna. En
hér átti enginn slíkur pési heima.
Sjálfur hafði hann lesið allar
Jressar bækur spjaldanna á milli,
jafnvel ritað sumar þeirra, og
hann þekkti þær og virti, og
Jretta kver var ekki ein af þeim.
Hann kippti því út með æfðum
fingrum. Rykið þyrlaðist upp.
Eftir að styrjöldin skall yfir,
hafði enginn verið til að þurrka
af. Hjúin höfðu neitað að halda
kyrru fyrir og höfðu skilið hann
eftir einan og ósjálfbjarga í þessu
stóra húsi. En hér var þó í öllu
falli pési sem hann liafði ekki
litið áður. Ef til vill gæti hann
gleymt sér stundarkorn við að
glugga í hann, jafnframt Jrví sem
hann ornaði sér við arininn.
Hann seig ofan í djúpan stólinn,
hagræddi langköldum líkaman-
um í eldskímunni og velti fyrir
sér kverinu. Ekki var þetta nú
rnikil lesning að sjá. Nafnlaust
var Jrað og ómerkt, hvítt og óásjá-
legt. Virtist vera trúarbragða-
pistill eða eitthvað í Jrá áttina.
Ef til vill barnaævintýri. Hann
dæsti og hóf síðan lesturinn.
Textinn var á þessa leið:
„Endur fyrir löngu, áður en
mennirnir gáfu tímanum nafn,
lifði gamall, vitur, einsetumaður
í helli nokkrum hátt uppi í Sin-
ai-fjalli. Enginn vissi hvaðan
hann kom, né hvað lengi hann
hafði dvalist Jrar. Sögur höfðu
verið sagðar í þá átt, að hann
hefði fæðzt með fjallinu og réði
veðrum og vindurn, en enginn
vissi heldur hvað satt var í Jreim