Eimreiðin - 01.01.1971, Page 52

48
EIMREIÐIN
til fjallsins og gekk á það, til
fundar við vitra einbúann sem
enginn vissi deili á. Og loks þeg-
ar þorpsleiðtoginn stóð frammi
fyrir hinum aldna manni eftir
erfiða göngu, íklæddur óbrotn-
um dragkyrtli með göngustaf
sinn í hendi, vissi hann að sá sem
augu lians litu var ekki venju-
legur maður. Hann var hár og
tígulegur, og andlitið hátt og
bjart. Yfirbragð hans var ákveð-
ið en laust við þótta. Augun svo
djúp, að hinn ungi maður
greindi ekki lit þeirra, en liann
fann að þau geisluðu hlýju og
skilningi. Hreinna og hvítara en
snær jöklanna var hárið sem
liylgjaðist niður um herðar hans
og fékk, ásamt skegginu, á sig
slikjukenndan lýsandi blæ móti
sólgullnum hörundslit hans.
Höndin sem benti honum að
taka sér sæti á steinpallinum var
grönn sem stúlkuhönd, en þó
sterkleg sem liöggvin væri úr
ljósum carrara marmara. Líkami
hans var sveipaður gullofnum
björtum kyrtli, sem féll í mjúk-
um fellingum allt til jarðar og
huldi fótabúnað lians. Enga
hringa eða djásn bar hann, en í
hendi sinni hélt hann löngum
staf úr ókennilegum dökkum
viði. Var liúnn hans af slípuðu
fílabeini og í hann greiptur
fjöldi fagurra gimsteina og eðal-
steina sem endurvörpuðu sólar-
ljósinu og margfölduðu fegurð
þess. Fyrir hinum unga manni
vaknaði sú spurning, hvaðan
úr heimi slíkan mann hafði bor-
ið, og hvers vegna hann hafði
valið þennan einmanalega stað
til dvalar. Eða var hann ef til vill
það senr sögurnar sögðu? Stjórn-
andi veðra og vinda, drottnari
sólar 02 reons?
o r>
Og hinn aldni maður hóf upp
rödd sína og talaði, og rödd hans
var hljómfögur og djúp. Og hann
sagði; „Sonur, líf ykkar mann-
anna hefur verið saklaust og
frjálst. Áhyggjur hafa aldrei
beygt bak ykkar og landið hefur
aldrei brugðizt kalli ykkar til
allsnægta. Allt þetta er ykkur
gefið svo að þið megið uppskera
hamingju og á meðal ykkar nái
ávallt að ríkja réttlæti og friður.
En nú hefur það borið við sem
kastar skugga á gieði mína og
veldtir mér nokkurri sorg.
Þannig er, að við troðninginn
frá þorpi þínu, upp að skógar-
tjörninni, stendur stórt apaldur.
Þetta tré er eina eign gamallar
ekkju, og ár hvert ber jrað svo
ríkulegan ávöxt og gómsætan að
hún þarf eigi frekar að erfiða fyr-
ir lífi sínu. Nú ber svo við stöku
sinnum, að elzti sonur bóndans
gengur sér til yndis með unn-
ustu sinni upp að tjörninni, og
hverju sinni slítur stúlkan eitt
epli af neðstu greinum trésins.
Svala þau með því þorsta sínum
á göngunni. Minnkar við þetta