Eimreiðin - 01.01.1971, Blaðsíða 63

Sælir eru
peir...
♦-------------
Smásaga
eftir
Jón K. Magnússon
Hann bar glasið hægt og virðu-
lega upp að vörunum, saup lítið
eitt á, með sömu hægð og sama
virðuleika, og lagði síðan glasið á
borðið aftur. Höndin skalf örlítið
og það gerði borðið einnig, þrátt
fyrir, að samanbrotnum bréfsnepli
væri kyrfilega stungið undir einn
fótinn.
Hann kyngdi sopanum í smá-
skömmtum, með löngu millibili.
Svo hallaði hann sér aftur á bak,
livíldi h'erðarnar við vegginn og
dró annan fótinn upp á rúmstokk-
inn. Hann spennti greipar um
hnéð og leit hátt upp á vegginn
andspænis.
Nú gekk þetta ekki lengur. Alls
ekki. Það var komið nóg, meira
en nóg. Þessi síðasta vika var botn-
inn á öllu saman. Já, auðvitað fyrir
utan þessa litlu hressingu, sem
hann átti þarna á borðinu, bara til
að lialda heilsu í dag. Svo skyldi
hann sofna vært í kvöld, snemma.
Á morgun byrjaði vegurinn að
liggja upp á við. Hátt. Langt.
Skipul'eggja, það þurfti hann
auðvitað að gera. Maður kemst
ekkert án þess að skipuleggja. En
það var ekkert vandamál. Hann
hafði skipulagsgáfu, það hafði
hann.
Já, nú var þetta búið, búið eins
og sorglegt leikrit. Fólkið stendur
upp og gengur út. Og allir eru
glaðir á ný. Já búið — SLÚTT, það
var orðið. Slútt, með áhrezlu. Búið
— máttlaust orð, meiningarlaust.
Það var augljóst, þetta með
„Já herra minn. Dyravörðurinn
kom aftur með hann eins og venju-
lega.
Hérna er yðar helmingur.
Þakka frú. Látum okkur nú sjá.
Hversu oft erum við nú búin að
selja hann í ár? ?
Einu sinni í viku, síðan opnað
var. Það hefur aldrei fallið vika úr.
Ég læt liann aftur í gluggann
á laugardaginn eins og venjulega.
„Þakkir frú.“
„Þakkir herra.“