Eimreiðin - 01.01.1972, Síða 26

EIMREIÐIN
skuli því neilað að ánægjulegt hefði verið að sjá lians stað í
fleiri kvæðum en raun er á.
Þroskastefnu skálda má greina í nokkrum einstökum kvæð-
um misgömlum allt eins og af heildarsvip hóka þeirra, og þá
ekki sízt séu þær fleygaðar liátíðlegum tækifærum og öðrum
uppákomum í þjóðlífinu, líkt og margoft hefur brunnið við um
íslenzkar ljóðabækur. Ekki svo að skilja að tækifærisljóð geta
lieppnazt frábærlega vel eins og dæmin sanna, en tíðara mun
þó liitl að skáldin hagi orðum fyrir siðasakir eftir skikkun
tækifæranna. Slíkum verkum fjölgar yfirleitt eftir því sem líð-
ur á feril merkisskálda hérlendis, því hin ytri ásókn í tæki-
færiskvæði frá þeirra hendi þyngist þeim mun meira sem skáld-
frægðin eykst. Seinna taka þau þetta upp i bækur sínar, stund-
um í því skyni að drýgja mjöðinn, stundum af tillitssemi við
upphaflega kaupendur kvæðanna — ella gætu þeir litið svo á
að skáldin hefðu kastað höndum til vörunnar og kysu ckki að
standa við hana um ókomnar tíðir. Stefán frá Hvítadal dróst
nokkuð inn í þessi háíslenzku viðskipti svo sem bækur hans
sýna, en slapp heldur vel frá þeim. Sum tækifærisljóð lians eru
með hreinum ágætum. Þessi þáttur kafsigldi þannig ekki sjálf-
stætt sköpunarstarf skáldsins, það bar eftir 1918 nýjan blóma í
nokkrum djúpnæmuslu kvæðum lians, og Það vorar er eitt
þeirra. Söngvar förumannsins er hins vegar bezta bók Stefáns
frá Hvítadal, samfelldust og nýslárlegust á sínum tíma. Hún
ber vitni um rímleikni lians þá þegar í þroskaðri mynd, hljóm-
ríkan píanóstíl, ef mér leyfist að nefna svo rímskriður hans
niður erindin. Þær láta á slöku stað allhátt i eyrum, en verða
þó sjaldan beinlínis glumrulegar.
Hannes Pétursson