Eimreiðin - 01.01.1972, Blaðsíða 27

EIMREIÐIN
Nú vorar og sólþýðir vindar blása.
Ur vetrarins dróma raknar.
Nú yngist heimur og endurfæðist
og æskuglaður hann vaknar.
Nú brosir röðull við ísþöktum elfum,
þær æsast og fjötra slita.
Hann langelda kyndir í fannþöktum fjöllum.
Hve fagurt er út að líta.
Hve sælt reyndist forðum að vakna og vaða
er var ég svolítill drengur.
í túninu pollar og tjarnir standa,
slíkt tælir mig ekki lengur.
Það syngur í eyrum mér seytlandi niður
af sólbráð úr hlíð og felli.
Nú mætti ég gjarnan vaða, ef ég vildi,
mér væri ekki liótað skelli.
Því nú er ég vaxinn að vizku manna,
og vordagar ævinnar farnir.
En dætur mínar, þær Erla og Anna,
þær ösla nú polla og tjarnir.
Þær finna glaðar til vængjanna veiku
og vaxandi hugsjónaþorsins.
Úr augunum brennur heiðríkjuhrifning,
þær hlakka svo ákaft til vorsins.
Stefán frá Hvítadal.
27